Ma dużo niskich odmian. Świerk biały nie ma dużych wymagań co do ziemi. Dobrze znosi mróz. Najlepiej rośnie w słońcu.
Świerki białe często mają kształt niewielkiego stożka. Najpopularniejsza taka odmiana to Conica. Fot. Niepodlewam
Pochodzenie: Ameryka Północna
Inne nazwy: Picea glauca, Świerk kanadyjski
Wysokość: od 60 cm do 12 m
W naturze świerki białe dorastają do 20 m wysokości. Ogrodowe odmiany są znacznie niższe. Niektóre to karzełki. Wszystkie są gęste.
Szerokość: od 60 cm do 2 m
Liście: igły zielone, niebieskozielone lub srebrzystoniebieskie
Świerk biały ma igły krótkie i kłujące. Mają po 1-2 cm długości.
Świerk biały ma igły kłujące i krótkie. Fot. Niepodlewam
Gleba: przeciętna; odczyn od bardzo kwaśnego do obojętnego (pH 4,5-7)
Świerk biały ma małe wymagania co do ziemi, ale powinna być przepuszczalna. Toleruje też odczyn zasadowy (powyżej pH 7). W naturze występuje na rozmaitych siedliskach.
Podlewanie: umiarkowane
Świerk biały dobrze znosi okresowe przesuszenie (im jest starszy, tym lepiej). Lubi umiarkowane podlewanie, ale nie lubi mieć za mokro. Długo tworzy mocny system korzeniowy. Większość korzeni znajduje się na głębokości 30-50 cm. W naturze stare świerki białe sięgają korzeniami głębiej – do 150-300 cm.
Stanowisko: słoneczne
Świerk biały nadaje się do kompozycji kolorystycznych z innymi iglakami. Na zdjęciu: świerk biały Rainbow`s End. Fot. Niepodlewam
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków, skalniaki
Świerk biały świetnie komponuje się z innymi iglakami, np. różnych kolorach.
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Świerk biały doskonale wytrzymuje największe mrozy. Nie wymaga ochrony na zimę. W naturze rośnie m.in. na zimnej Alasce.
Podczas bezśnieżnych, mroźnych zim młode świerki białe mogą schnąć. Dlatego warto je ściółkować np. korą lub szyszkami. Ściółka zapobiega nadmiernemu wysychaniu ziemi.
Cięcie: kwiecień, maj, czerwiec (IV-VI)
Świerk biały nie musi być cięty co roku. Wystarczy – od czasu do czasu – lekkie cięcie korygujące, by nadać mu pożądany kształt. Jeśli świerk biały zbytnio się rozrośnie, można go przyciąć mocniej, np. skrócić przewodnik.
Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać.
Świerk biały Pendula oraz żywotniki zachodnie Yellow Ribbon. Fot. Niepodlewam
Choroby i szkodniki: odporny
Świerk biały bardzo dobrze znosi miejskie zanieczyszczenia.
Jeśli wiosna jest ciepła, słoneczna i bez silnego wiatru, świerk kłujący może atakować mszyca świerkowa. Aby ograniczyć jej liczebność, można spryskiwać świerki silnym strumieniem wody.
Gdy na gałązkach tworzą się galasy (nibyszyszki), trzeba je zrywać i niszczyć. To groźny szkodnik świerków – ochojnik. Świerki białe często atakują także przędziorki, zwłaszcza gdy lato jest suche.
Ciekawe odmiany świerków białych
- Alberta Blue – kształt stożkowy; wysokość 1,5 m
- Conica – kształt stożkowy; wysokość 1,5 m
- Echiniformis – kształt kulisty; wysokość 60 cm
- Pendula – kształt płaczący; wysokość 10 m
- Rainbow`s End – kształt stożkowy; wysokość 1,5 m
Dwie odmiany o różnych kolorach zaszczepione na jednym świerku białym. Fot. Niepodlewam
Warto wiedzieć
- Świerk biały jest stanową rośliną Południowej Dakoty w USA.
- Z drewna świerków białych robi się m.in. pudełka. Indianie, m.in. na Alasce, używali go dawniej na opał.
- Ozdobą świerka białego są szyszki. Mają po około 5 cm długości.
