To stara odmiana najlepsza do jedzenia zimą. Grusza Jozefinka jest niewybredna co do gleby. Jej niezbyt duże, pękate, smaczne owoce mają charakterystycznie, skośnie ustawione ogonki.

Grusza odmiany Jozefinka – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Josephine de Malines, Josephine Mechelen, Josephine von Mecheln, Józefinka

Pochodzenie: 1830 rok (Belgia)

Dojrzewanie: grudzień-luty (XII-II)

Owoce: średnie (długość 8 cm); pękate, nieregularnego kształu; żółtozielone, czasem z delikatnym rumieńcem; na skórce licznie, nieregularne, rdzawe cętki; ogonek zwykle ustawiony skośnie, przy ogonku żyłki na skórce; miąższ żółtawobiały, może być czerwonawy, słodki, miękki

Przeznaczenie: deserowa gruszka, ale dopiero po przechowaniu (to tzw. zimowa odmiana); nadaje się na przetwory

Gleba: niewybredna; może rosnąć nawet na piaszczystej ziemi

Z powodu nadmiernej wilgoci, np. w wilgotne lata, owoce mogą pękać.

Stanowisko: słoneczne

Grusza Jozefinka rośnie wolno. Ma niewielką koronę i zajmuje mało miejsca w ogrodzie.

Oporność: dość dobra, ale może przemarzać w młodym wieku (trzeba okrywać na zimę)

Zapylacze: Bera Bosca, Bonkreta Williamsa, Dobra Ludwika, Duanna Zimowa, Komisówka, Trewinka

Ciekawostki

• Gruszę Jozefinkę odkrył Pierre Joseph d`Esperen (1780-1847) w Belgii w 1830 r . Wyrosła z nasiona. Odkrywca dał jej imię żony.
  Pierre Joseph d`Esperen był za młodu żołnierzem (majorem). Gdy skończył służbę w wojsku, zaczął hodować drzewa owocowe. Z innych sławnych odmian, oprócz gruszy Jozefinki, odkrył m.in. śliwę Reine Claude de Bavay.

• Na przełomie XIX i XX wieku Jozefinkę szczepiono m.in. na głogu i pigwie. Jozefinka zaszczepiona na pigwie wydaje większe owoce.

• „Jest to jedna z najlepszych gruszek prawdziwie zimowych, które u nas dojrzewają, szkoda, że cokolwiek za mała i niepozorna” – pisał o niej prof. Edmund Jankowski w czasopiśmie „Ogrodnik Polski” w 1903 roku.

Lista innych starych odmian grusz sprzed 1914 roku CZYTAJ TUTAJ

Źródło:

*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy” z 1912 roku Edmunda Jankowskiego
*„Sadownictwo gospodarskie” z 1902 roku Władysława Tynieckiego
*„Ogród szkolny” z 1889 roku Franciszka Langauera i Eustachego Wołoszczaka
*„Ogrodnik Polski” z 1903 roku
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku

Publikacja ryciny z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii