Jest też znana jako rodzynek brazylijski. Miechunka peruwiańska jest łatwa w uprawie. Lubi słońce. Dobrze rośnie w gruncie i donicach. Owocuje do mrozów.

Inne nazwy: Miechunka jadalna, Physalis peruviana, Rodzynek brazylijski, Wiśnia jerozolimska, Wiśnia judaszowa, Wiśnia peruwiańska, Wiśnia żydowska

Cechy: bylina, ale w polskim klimacie uprawiana jako roślina jednoroczna

W Polsce miechunka peruwiańska jest uprawiana jako warzywo od co najmniej 1872 roku.

Wysokość: 70-200 cm

Wysokość miechunek peruwiańskich zależy od odmiany. Problem w tym, że nasiona miechunki peruwiańskiej są sprzedawane bez odmian. Wysokość roślin jest za każdym razem niespodzianką.

Rozmnażanie: nasiona

Termin siewu: około 15 marca (III)

W polskim klimacie miechunki peruwiańskie uprawia się TYLKO z rozsady.

Uwaga! KONIECZNIE trzeba przestrzegać terminu siewu. Zbyt późno posiana miechunka peruwiańska będzie ładnie rosła i kwitła, ale nie zdąży wydać owoców. Polskie lato jest dla niej zbyt krótkie.

Miechunka peruwiańska potrzebuje więcej czasu na wydanie owoców niż pomidor, z którym jest spokrewniona.

Termin sadzenia do gruntu: 20 maja – 10 czerwca (V-VI)

Młoda miechunka peruwiańska jest wrażliwa na wiosenne przymrozki. Starsze miechunki zaś dobrze znoszą jesienne chłody. Jeśli nie ma większych przymrozków, kwitną i owocują jeszcze w listopadzie (XI). Giną w temperaturze około minus 3 stopnie Celsjusza.

Gdzie sadzić: warzywnik, tunel foliowy, szklarnia, donice na balkonie i tarasie

Miechunka peruwiańska bardzo dobrze rośnie w donicach. Można ją uprawiać jako roślinę ozdobną, której owoce są jadalne. Kwiaty miechunki peruwiańskiej są czarno-żółte. Mają przyjemny, delikatny zapach.

Zbiór: od lipca (VII) do mrozów

Termin zbioru miechunki peruwiańskiej zależy od terminu siewu i nasłonecznienia.

Owoce: małe (wielkości wiśni); żółte lub żółtopomarańczowe; miąższ w takim samym kolorze jak skórka, z licznymi, drobnymi nasionami; smak średnio słodki, kwaskowaty, smaczny

Miechunka peruwiańska wypuszcza kwiaty (po jednej sztuce) tylko nad ogonkami liści. Dlatego z jednej rośliny zbiera się prawie tyle owoców, jak liczba liści. Często to około 100 sztuk lub więcej.

Każdy owoc ma osłonkę w kształcie lampionu. Owoc jest dojrzały wtedy, gdy osłonka staje się żółta. Bardzo często dojrzałe owoce opadają (w osłonkach) na ziemię. Zdarzają się jednak miechunki peruwiańskie, które nie zrzucają owoców. Wręcz tak mocno trzymają się łodyg, że trzeba ucinać je nożyczkami. Aby sprawdzić, czy owoc jest dojrzały, można palcami rozchylić osłonkę owocu na roślinie.

Zastosowanie: sałatki, marynaty, dekoracja dań, dania duszone, rodzynki (suszone)

Owoce miechunki mają charakter delikatesowy. Są dodatkiem do dań, a nie głównym składnikiem. Surowe owoce miechunki (wraz z osłonkami) są często dekoracją dań w restauracjach. Podkreślają smak potraw mięsnych, rybnych, deserów.

Miechunki peruwiańskie nie każdemu smakują na surowo za pierwszym razem. Ten problem jest w Polsce od… ponad 100 lat. Tak pisał o tym „Ogrodnik Polski” w 1899 roku:
„[…} smak ten jednym się podoba, gdy dla innych może być niemiły”.

Miechunka peruwiańska nadaje się do suszenia. Jej suszone owoce (dojrzałe) mają podobny smak jak rodzynki z winogron. Smakują wszystkim.
Niedojrzałe (zielone) owoce miechunki można dorzucać np. do dań duszonych.

Uwaga! Osłonki owoców miechunek peruwiański są niejadalne. Nadają się na kompost.

Stanowisko: słoneczne

Miechunka peruwiańska musi mieć dużo słońca. W półcieniu też dobrze rośnie, ale słabo owocuje. Warto ją sadzić np. murach, które nagrzewają się od słońca.

Ziemia: przeciętna lub żyzna, najlepiej próchnicza; odczyn od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (pH 5,5-7,5)

Miechunka peruwiańska ma mniejsze wymagania co do ziemi, niż np. papryka lub pomidor. Można ją uprawiać na stanowiskach w 1, 2 i 3 roku po nawożeniu obornikiem.

Podlewanie: obfite

Miechunka peruwiańska najwięcej wody potrzebuje podczas zawiązywania owoców oraz upałów. Jest bardziej wrażliwa na przesuszenie niż np. pomidor.

Nawożenie: obfite

Miechunka peruwiańska jest średnio żarłoczna. Nawóz stosuje się przynajmniej raz w tygodniu (aż do 15 sierpnia). Dawki nawozu można rozłożyć na mniejsze i nawozić miechunki peruwiańskie kilka razy w tygodniu.

Polecane są nawozy naturalne:

• Zwierzęce – np. guano, obornik krowi, nawóz gołębi, nawóz królików, nawóz kurzy, odchody dżdżownic

• Roślinne – np. gnojówka z dzikiego bzu czarnego, gnojówka z ogórecznika lekarskiego, gnojówka z pokrzywy, gnojówka z roszponki warzywnej, gnojówka z żywokostu lub gnojówka z dzikiego bzu i pokrzywy.

Odporność na mróz: do minus 3 stopni Celsjusza (zahartowane, starsze rośliny)

Choroby i szkodniki: dobra

Miechunka peruwiańska jest zdecydowanie bardziej odporna na choroby i szkodniki, niż jej krewniak pomidor. Choruje rzadko. Problemem bywa przesuszenie (miechunki dość łatwo zrzucają liście). Nie ma problemu z zarazą ziemniaczaną.

Ze szkodników uciążliwe bywają przędziorki oraz mączlik szklarniowy.

Warto wiedzieć

• Miechunka peruwiańska jest uprawiana w Polsce od co najmniej 1872 roku. W tym roku ogrodnik P.H. Cybulski posadził tę roślinę w Ogrodzie Botanicznym w Warszawie. Mimo uprawy pod szklanymi dzwonami, miechunka nie wydała wtedy owoców. Fakt ten odnotował „Ogrodnik Polski” w 1893 roku.

• Miechunki peruwiańskie były zawsze dobrze znane polskim koneserom wykwintnej kuchni. Nigdy nie zdobyły większej popularności. Nasiona miechunek do Polski przysyłali w listach emigranci, m.in. żydowskiego pochodzenia. Stąd prawdopodobnie nazwy: wiśnia żydowska czy wiśnia jerozolimska. Na przełomie XIX i XX wieku właśnie nazwa wiśnia żydowska była najczęściej używana. Obecnie to miechunka peruwiańska i rodzynek brazylijski.

• Miechunka peruwiańska pochodzi z Ameryki Południowej.

• Oprócz miechunki peruwiańskiej (Physalis peruviana) w Polsce uprawiana jest też miechunka pomidorowa (Physalis ixocarpa). Jej smak jest inny.