To bardzo smaczna, stara odmiana sprzed 1845 roku. Grusza Baszelie dobrze znosi mrozy. Rośnie zdrowo i ładnie owocuje. Ogólnie jest niewybredna, ale musi mieć żyzną ziemię.
Grusza odmiany Baszelie – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.
Inne nazwy: Bachelier, Baszelierka, Bachelier`s Butterbirne, , Bera Bacheliera, Bera Sixa, Beurre Bachelier, Beurre Bachaelier, Beurre Six
Pochodzenie: około 1845 roku (Francja)
Dojrzewanie: wrzesień-październik (IX-X)
Owoce: duże (długość 8-9 cm); lekko pękate; zielonożółte w rdzawe cętki (im bardziej dojrzałe, tym bardziej gruszki stają się żółte), czasem z bardzo delikatnym rumieńcem od słońca; skórka gładka i cienka; miąższ biały, delikatnie zielonkawy pod skórką, bardzo smaczny, soczysty
Przeznaczenie: odmiana deserowa, najlepsza do jedzenia na surowo
Owoce Baszelii nadają się tylko do krótkiego przechowywania w chłodnym miejscu (około 4 tygodni).
Gleba: koniecznie żyzna
Stanowisko: słoneczne, zaciszne
Odporność: dobra; to odmiana niewybredna (oprócz gleby) i zdrowo rosnąca
Odmiana Baszelie rośnie silnie. Zaszczepiona na pigwie nie owocuje najlepiej i słabo rośnie.
Zapylacze: Bonkreta Williamsa, Dobra Ludwika, Faworytka
Ciekawostki
- Grusza Baszelie została wyhodowana z nasiona (niewiadomego pochodzenia) w Normandii we Francji. Pierwsze owoce wydała w 1845 roku.
- W połowie XIX wieku zbierała bardzo pozytywne opinie. Już w roku 1860 była zalecana do uprawy w sadach w całej Europie.
- W Polsce, choć dobrze znosi mrozy, jest obecnie rzadkością. Nadal uprawia się ją m.in. we Francji i Belgii. Można tam też kupić młode drzewka (pod nazwą Beurre Six). Sadzona jest np. przy murach i w szpalerach.
Lista innych starych odmian grusz sprzed 1914 roku CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy” z 1912 roku Edmunda Jankowskiego
*„Ogród szkolny” z 1889 roku Franciszka Langauera i Eustachego Wołoszczaka
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku
*”Dwupostaciowość gruszek” z 1899 roku Edwarda Janczewskiego
Rycina z XIX wieku została opublikowana za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii
