Ma pyszne, karminowe owoce. Jabłoń Malinówka to bardzo stara odmiana z co najmniej XVII wieku. Jej prawdziwa nazwa to Kalwila Czerwona Jesienna.

Jabłoń Malinówka, czyli Kalwila Czerwona Jesienna – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. Inne polskie nazwy tej jabłoni to Buraczki i Kalwila Malinowa.

Inne nazwy: Buraczki, Calville d`automne, Calleville Rouge d automne, Calleville Rouge d’Hiver, Edelkonig, Granat Apfel, Himbeerapfel, Kalwil Czerwony Jesienny, Kalwila Czerwona Jesienna, Kalwilla Jesienna Czerwona, Kalwila Malinowa, Le General, Rother Herbst-Calvill, Smażonki

Prawdziwa nazwa Malinówki to Kalwila Czerwona Jesienna. Jest ona jednak bardzo mało znana.

Problem w tym, że nazwą Malinówka określa się też inną, częściej spotykaną odmianę – jabłoń Malinowa Oberlandzka. Te odmiany, choć tylko trochę są do siebie podobne i mają inny smak, często bywają mylone.

Dlatego kupując drzewko do sadzenia warto dopytać sprzedawcę, jaką Malinówkę oferuje, bo można się rozczarować (najlepiej pytać o nazwę francuską lub niemiecką).

Nazwa Buraczki także dotyczy dwóch odmian: Malinówki (Kalwili Czerwonej Jesiennej) oraz Kuzynka Czerwonego. Na Śląsku w XIX wieku Malinówkę i Kantówkę Gdańską też nazywano często tak samo – Smażonki.

W sumie jabłoń Malinówka (Kalwila Czerwona Jesienna) jest znana pod około 100 nazwami.

Pochodzenie: około 1600 rok (Francja)

Dojrzewanie: październik-grudzień (X-XII)

Owoce: średnie i duże (7-8 cm); okrągłe, lekko żebrowane; czerwone z fioletowym rumieńcem; skórka gładka, z czerwonym marmurkiem pod spodem; miąższ biały, bardzo soczysty, chrupki, delikatnie kwaskowaty, z nutami truskawek i malin, wyśmienity w smaku; pachnące

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo, do ciast i suszenia, na sok

Suszone jabłka Malinówki oraz sok z nich mają charakterystyczny, lekko różowy kolor.

Gleba: przeciętna, najlepiej lekko kwaśna (idealne pH 6,2-6,7)

Jabłoń Malinówka nie jest wybredna co do urodzajności gleby, ale nie może być ona za sucha.

Stanowisko: słoneczne

Jabłoń Malinówka lubi stanowiska osłonięte, np. przy murach. Jej owoce mają bowiem tendencję do opadania na wietrze. Słabo owocuje na ubogich glebach, a na mokrych choruje.

Drzewo osiąga duże rozmiary. Czasami nie owocuje co roku.

Odporność: dobra (na dobrze dopasowanych stanowiskach)

Jabłoń Malinówka dobrze zimuje. Młode drzewko – na wszelki wypadek – warto zabezpieczać przed mrozem. W deszczowe lata może być atakowana przez choroby grzybowe. Ogólnie dobrze rośnie zdrowo bez oprysków, ale gdy odpowiada jej stanowisko i gleba.

Gdy jabłoń Malinówka ma za dużo wilgoci, atakują ją choroby grzybowe, np. parch. Na wietrznych stanowiskach zaś jej jabłka przedwcześnie opadają.

Zapylacze: Discovery, Idared, James Grieve, Królowa Renet, Melba, Melrose, Ontario, Reneta Baumanna, Reneta Landsberska

Ciekawostki

Jabłoń Malinówka to jedna z najstarszych odmian na świecie.

W Polsce jabłoń Malinówka była bardzo dobrze znana już w XVIII wieku. Botanicy nazywali ją po francusku Calville Rouge d`Hiver. W XIX wieku przyjęła się nazwa Calville Rouge d`Automne i jej spolszczona wersja Kalwila Czerwona Jesienna.

„Skórka gładka i tak pięknego inkarnatowego koloru, że podobny ledwo odmalować można (…)” – tak o jabłkach Malinówkach napisał ks. Krzysztof Kluk (1739-1796) – słynny polski botanik.

O innych starych odmianach jabłoni CZYTAJ TUTAJ

Źródło: