Kwitnie prawie cały rok, ale je główną ozdobą są czerwone owoce. Ardizja drzewiasta to roślina pokojowa. Najlepiej rośnie w półcieniu.

Inne nazwy: Ardisia crenata, Ardizja karbowana, Jagoda bożonarodzeniowa, Konieckwiat, Koniec kwiat, Osmuglina koralowa

Pochodzenie: Azja

W Polsce nadaje się tylko do uprawy w domu lub zimowym ogrodzie. To roślina nieodporna na mróz.

Cechy: krzew zimozielony

Wysokość: do 100 cm

Rośnie wolno. Na naturalnych stanowiskach dorasta do 300 cm wysokości.

Kwitnienie: cały rok (najbardziej obfite wiosną)

Kwiaty: małe; białe lub różowobiałe

Owoce: czerwone w odcieniu purpurowym

Czerwone owoce są atrakcyjne m.in. w okresie Bożego Narodzenia i Nowego Roku. Dlatego w tym czasie ardizje bywają sprzedawane do dekoracji mieszkań.

Tak o owocach ardizji drzewiastej napisał Robert Betten w książce „Praktyczna hodowla kwiatów w pokoju” z 1901 roku:

„Owoce te stanowią główną ozdobę rośliny i odznaczają się nadzwyczajną trwałością. Są one zdolne przetrwać na roślinie parę lat, a zdarza się niekiedy, że nasiona w owocach na roślinie wiszących kiełkują”.

Rozmnażanie: nasiona i sadzonki wierzchołkowe

Sadzonki najlepiej ukorzeniają się wiosną (muszą mieć ciepło). Nasiona ardizji bardzo dobrze wschodzą.

Cięcie: wiosna

Usuwa się gałązki uschnięte lub za długie.

Stanowisko: półcień

Zimą ardizja preferuje niezbyt mocno ogrzewane pomieszczenia (około 18 stopni Celsjusza).

Ziemia: przeciętna, przepuszczalna; odczyn od kwaśnego do lekko kwaśnego (pH 5,5-6,5)

Do sadzenia używać można ziemi uniwersalnej do kwiatów.

Przesadzanie: co 2-3 lata

Przesadzanie najlepiej wykonać w marcu lub kwietniu (III-IV).

Podlewanie: umiarkowane – wiosną i latem, oszczędne – jesienią i zimą

Lubi zraszanie. W naturze rośnie w wilgotnych lasach.

Nawożenie: kwiecień – sierpień (IV-VIII); raz w tygodniu

Polecane są nawozy do roślin ozdobnych z kwiatów.

Odporność na mróz: brak

Choroby i szkodniki: odporna

Jeśli choruje, to najczęściej z powodu nadmiernego podlewania lub przesuszenia.

Jeśli zimę spędza w ciepłym, suchym pomieszczeniu, bywa atakowana przez przędziorki i wełnowce.

Warto wiedzieć

Po raz pierwszy ardizję opisał John Sims (1749-1831) – brytyjski botanik i lekarz.
Pierwszą polską wzmianką o ardizjach jest prawdopodobnie adnotacja w książce „Pomnożenie dykcyonarza roślinnego ś.p. X. Kluka przez J. Dziarkowskiego i K.Sienickiego” z 1824 roku. Znano je wówczas jako ardisie i koniec kwiaty. Rozróżniano kilka ich gatunków.
Ardizja drzewiasta była najpopularniejsza w Polsce w drugiej połowie XIX wieku. Jej ówczesne nazwy to ardisia i osmuglina. Tak o ardizji pisał słynny pomolog, ogrodnik, biolog Edmund Jankowski w książce „Kwiaty naszych mieszkań” z 1880 roku:
„Pospolicie hodowana. Liście ma gładkie, skórkowate, ładne, ułożone na łodydze bardzo prawidłowo. Kwitnie biało ciągle, głównie na wiosnę. W jesieni obfite jej owoce (purpurowe jagody), ślicznie zdobią roślinę. Warta rozpowszechnienia, jakiem się cieszy”.
W Japonii ardizje drzewiaste są popularnymi roślinami do dekoracji mieszkań na Nowy Rok. Układa się z nich kompozycje chabana. Wykorzystuje się w nich także jaśmin nagokwiatowy.
W tradycyjnej medycynie chińskiej używany jest od wieków korzeń ardizji drzewiastej. Stosuje się go m.in. w infekcjach dróg oddechowych.
Ardizje tak łatwo rozmnażają się z nasion, że w krajach o ciepłym klimacie, np. w Australii, są uważane za chwast.