Ma niebieski odcień igieł. Jałowiec łuskowaty jest mało wymagający. Wyróżnia go odporność na mróz, choroby, szkodniki. Nie potrzebuje podlewania.
Pochodzenie: Azja (Himalaje, Chiny, Afganistan)
Jest bardzo dobrze przystosowany do polskiego klimatu.
Inne nazwy: Jałowiec himalajski, Juniperus squamata
Wysokość: od 40 cm do 5 m (w zależności od odmiany)
Szerokość: 1-3 m
Jałowce łuskowate mają bardzo zróżnicowane kształty i wymiary. Są wśród nich odmiany ścielące się przy ziemi, a także wysokie, o asymetrycznych pokrojach.
Liście: igły (kłujące)
Igły – wbrew nazwie tego jałowca – są krótkie, kłujące. Łuszczy się jego kora.
Jałowce łuskowate są zwykle srebrzystoniebieskie. Niektóre odmiany mają – zwłaszcza wiosną – złociste zabarwienie najmłodszych pędów.
Gleba: przeciętna; odczyn pH 5-8
Jest niewymagający co do ziemi.
Podlewanie: nie ma potrzeby
Podlewa się ewentualnie tylko świeżo posadzone rośliny.
Stanowisko: słoneczne
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze lub grupa kilku egzemplarzy, tło dla kwiatów, skarpy, skalniaki
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Nie trzeba go zabezpieczać na zimę.
Cięcie: kwiecień, maj, czerwiec (IV-VI)
Jałowiece łuskowate nie muszą być przycinane co roku. Przycina się je w zależności od potrzeb,np. gdy nadmiernie się rozrosną.
Choroby i szkodniki: bardzo odporny
Choruje rzadko. Nie lubią go szkodniki.
Ciekawe odmiany jałowców łuskowatych
- Blue Carpet – srebrzystoniebieski; wysokość 60-70 cm
- Blue Star – srebrzystoniebieski ; wysokość 40 cm
- Dream Joy – złocistoniebieski; wysokość około 40 cm
- Holger – srebrzystoniebieski (wiosną końcówki są złociste); wysokość 150 cm
Warto wiedzieć
- Jałowiec łuskowaty jest albo krzewem męskim, albo żeńskim. Okazy żeńskie zawiązują szyszkojagody.
- Po raz pierwszy jałowce łuskowate Francis Buchanan-Hamilton (1762–1829) – szkocki lekarz, botanik i geograf. Było to w 1824 roku.
Dopiero około 100 lat po odkryciu jałowce łuskowate zaczęto szerzej sadzić w Europie. Do USA sprowadzono je w 1914 roku. W Polsce były rarytasem przed II wojną światową.
„Chińska nazwa tej odmiany brzmi Tsui-boi. Roślina wyróżnia się strukturą smuklejszą i ulistnieniem gęstem, błękitnawem” – pisał „Ogrodnik” w 1933 roku.
