Stara, niewybredna i odporna odmiana wyhodowana w klasztorze. Grusza Maria Ludwika ma pyszne, duże owoce. Jest rzadka. Ma nazwę na cześć żony Napoleona I.

Inne nazwy: Braddicks Pole Standard, Ferdinand d Autriche, Marie Luise, Marie Luise Delcourt, Marie Luise Duquesne, Marie Luise Nouvelle, Marie Luise Nova, Marja Ludwika, Marya Ludwika, Prinzessin von Parma, Prinz Ferdinand, Von Humboldts Butter-Birne

Pochodzenie: 1809 lub 1819 rok (Belgia)

Dojrzewanie: październik-listopad (X-XI)

Owoce: duże i średniej wielkości (długość 7-10 cm); skórka gładka, zielonożółta, a potem w miarę dojrzewania żółta, z rdzawymi plamkami (zwłaszcza w dolnej części gruszek), rzadko z rumieńcem; miąższ biały, bardzo smaczny, delikatny, soczysty, z lekko korzennym smakiem

Przeznaczenie: świetna odmiana deserowa do jedzenia na surowo, a także na przetwory i do ciast

Na przełomie XIX i XX wieku grusza Maria Ludwika była uważana za jedną z najsmaczniejszych odmian na świecie.

Gleba: odmiana niewybredna

Grusza Maria Ludwika dobrze rośnie na każdej, przeciętnej glebie, także piaszczystej.

Stanowisko: słoneczne

Na początku XX wieku grusza Maria Ludwika była zalecana nawet do sadzenia w górach. Osiąga duże rozmiary jako drzewo. Obficie plonuje.

Odporność: dobra; to odmiana niewybredna

Zapylacze: Bera Bosca, Komisówka, Bonkreta Williamsa

Ciekawostki

• Grusza Maria Ludwika została wyhodowana z nasiona w klasztorze w Mons w Belgii w 1809 lub 1819 roku (przy granicy w Francją). Dokonał tego opat Dequesne.

• Grusza Maria Ludwika ma tak wspaniałe, pyszne owoce, że otrzymała nazwę na cześć Marii Ludwiki Austriaczki (1791-1847) – drugiej żony Napoleona I, cesarzowej Francuzów i księżnej Parmy.

• Maria Ludwika miała ślub cywilny z Napoleonem. Była uwielbiana przez swoich poddanych w Parmie, bo dzięki niej księstwo kwitło. Do dziś Parmeńczycy składają fiołki na grobie Marii Ludwiki w Wiedniu.

• Napoleon I też ma gruszę swojego imienia – to Napoleonka. Wyhodowana została w podobnym czasie jak grusza Maria Ludwika.

• Mimo świetnych w smaku, dużych owoców, a także dobrej odporności i małych wymagań, obecnie grusza Maria Ludwika jest bardzo rzadka. Wadą tej odmiany jest dość szybkie przejrzewanie. Gdy gruszki zbierze się z drzewa za późno, są mniej smaczne.

• Prof. Edmund Jankowski (1847-1938) – słynny polski biolog, ogrodnik i pomolog, tak opisywał inną wadę gruszy Maria Ludwika:
  „W ogóle wyborna, ale często posiada w mięsiwie, pod guzami na skórze widocznymi, miejsca twardsze, przypominające grudki lodu, w lodach jadalnych zdarzające się”.

• Grusza Maria Ludwika była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.

 

O innych starych, odpornych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy”, Edmund Jankowski, 1912 rok
*„Ogród szkolny”, Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*„Ogrodnik Polski” z 1903 roku
*”Deutsche Pomologie” Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok
*”Obstarten”, Johann-Heinrich Rolff, 2002 rok

Publikacja rysunku gruszy Maria Ludwika z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii