To stara odmiana, która wyrosła w lesie. Grusza Lukasówka ma smaczne owoce. Jest niewybredna co do ziemi, ale może przemarzać.
Gruszki Lukasówki mają kształt jajka. To odmiana z XIX wieku. Jest ciągle bardzo popularna. Fot. Niepodlewam
Inne nazwy: Alexandru Lucas, Alexander Lucas, Alexander Lukas, Bereljuka, Besi St. Agil, Beurre Alexander Lucas, Lucasova Maslowka
Pochodzenie: około 1870 roku (pogranicze Francji i Niemiec)
Dojrzewanie: październik-styczeń (X-I)
Owoce: duże i średniej wielkości (długość 8-10 cm); kształtem przypominają jajko; skórka najpierw zielona (w takiej fazie są często sprzedawane w sklepach), a po pełnym dojrzeniu – żółta, czasami pojawia się delikatny rumieniec; miąższ białożółty, średnio słodki, miękki, soczysty, lekko kwaskowaty
Gruszki Luksówki zbiera się z drzew w połowie października (X). Tuż po zerwaniu nie mają pełni smaku. Najlepsze są, gdy poleżą w chłodzie, ale każda owinięta w oddzielną bibułkę lub gazetę (tak lepiej dojrzewają).
Przeznaczenie: owoce deserowe, ciasta, kompot
Grusza Lukasówka to odmiana zimowa. Miąższ jest średnio słodki, miękki, soczysty. Fot. Niepodlewam
Gleba: piaszczysta
Warto pamiętać, że pierwsza grusza Lukasówka wyrosła w lesie. I to w lesie jej smaczne gruszki zwróciły uwagę.
Grusza Lukasówka nie ma specjalnych wymagań co do ziemi. Najlepiej rośnie (jako drzewo) w żyznej, ale owoce ma najsmaczniejsze, gdy jest posadzona na piasku (cieńsza jest wtedy także ich skórka). Poza tym owoce z drzew rosnących na piasku są bardziej rumiane.
„Z piasku smaczna, o ile w porę zdjęta” – pisał o gruszy Lukasówka prof. Edmund Jankowski w książce „Ogrody na piasku” z 1913 roku.
Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień
Grusza Lukasówka osiąga średnie i duże rozmiary jako drzewo. Szybko zaczyna owocować – już po 4-5 latach. Owocuje co roku i obficie. Lubi miejsca osłonięte od zimowego wiatru (od północy i zachodu).
Grusza Lukasówka najbardziej lubi słoneczne stanowiska. Fot. Niepodlewam
Odporność: dość dobra
Grusza Lukasówka jest średnio odporna na mróz. Młode drzewka warto zabezpieczać przed mrozem. Jej odporność na mróz jest porównywalna np. do grusz Bera Hardego, Dobra Ludwika, Paryżanka, a większa niż np. Bonkreta Williamsa.
Grusza Lukasówka nie jest też zbyt odporna na choroby grzybowe. Prosty zabieg, który ogranicza ich występowanie, to usuwanie liści jesienią spod drzew (zimują w nich zarodniki chorobotwórczych grzybów).
Zapylacze: Bera Bosca, Bera Hardego, Bonkreta Williamsa, Dobra Ludwika, Esperena Pańska, Faworytka, Konferencja, Krzywka, Lipcówka Kolorowa, Pstrągówka, Red Bonkreta Williamsa, Żołnierz
Grusza Lukasówka jest samopylna częściowo, ale owoce mogą być zniekształcone.
Grusza Lukasówka jest częściowo samopylna. Owoce są najładniejsze, jeśli kwiaty były zapylone obcym pyłkiem. Tak gruszki Lukasówka wyglądają na początku czerwca. Fot. Niepodlewam
Ciekawostki
- Odmianę Lukasówka znalazł przypadkiem w lesie Alexander Lucas w 1870 r. Było to na pograniczu Francji i Niemiec. Dzięki temu odkrywca przeszedł do historii. Mało kto wie dziś, że był dyrektorem szkoły ogrodniczej.
- Grusza Lukasówka, choć jest kapryśna, to odmiana ciągle uprawiana oraz bardzo popularna w Polsce i na świecie.
- Na początku XX wieku grusze Lukasówki nie były zbyt często sadzone w Polsce. Rzadko sadzono je np. w sadach wiejskich. Bardziej ceniono inne odmiany. Grusza Lukasówka była odmianą dość luksusową, której owoce, owinięte w bibułki, ładnie prezentowały się na sklepowych półkach.
- Ta odmiana była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.
O innych starych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy”, Edmund Jankowski, 1912 rok
*„Ogród na piasku”, Edmund Jankowski, 1913 rok
