Nie zawiązuje zgrubień korzeniowych. Rzodkiew wężowa ma jadalne młode łuszczyny, liście, pędy oraz kwiaty. Smakuje jak rzodkiewka.
Inne nazwy: Raphanus sativus, Rzodkiewka wężowa
Cechy: roślina jednoroczna
Rzodkiew wężowa jest uprawiana dla mięsistych łuszczyn, młodych pędów, kwiatów, liści. Nie zawiązuje zgrubień korzeniowych. Ma także walory ozdobne.
Wysokość: około 100 cm (z pędem kwiatostanowym)
Ma tendencję do pokładania się pod ciężarem łuszczyn z nasionami (można ewentualnie palikować).
Rozmnażanie: nasiona
Termin siewu: marzec i kwiecień (najlepiej pierwsza połowa)
Głębokość siewu: 1 cm
Zbiór: od maja do lipca (V-VII)
Zastosowanie: sałatki, na kanapki, dekoracja dań, pikle, przyprawa
Jadalne są młode łuszczyny nasionami (ich długość wynosi 20-100 cm), a także liście, kwiaty, pędy. Smakują jak rzodkiewka. Ich systematyczne obrywanie sprawia, że rzodkiew wężowa lepiej się rozkrzewia, wypuszcza nowe kwiaty i zawiązuje kolejne łuszczyny.
Stanowisko: słoneczne
Gdzie siać: grunt, bardzo duże donice
Gleba: żyzna, próchnicza; odczyn od lekko kwaśnego do obojętnego (pH 6,5-7)
Doskonale rośnie na kompoście. Żyzność ziemi ma duży wpływ na wielkość łuszczyn.
Podlewanie: umiarkowane
Nawożenie: niekonieczne w uprawie amatorskiej
Jeżeli ziemia jest słaba, można co 1-2 tygodnie zasilić rzodkiew wężową naturalnym nawozem, np. gnojówką z pokrzywy (do zakwitnięcia) lub biohumusem (przez cały sezon).
Odporność na mróz: wytrzymuje przymrozki do około minus 5 stopni Celsjusza
Choroby i szkodniki: odporna
Nie sprawia większych problemów. Młode rośliny może czasem uszkadzać pchełka ziemna.
Ciekawa odmiana rzodkwi wężowej
- Dragon`s Tail – łuszczyny purpurowe do 100 cm długości
Warto wiedzieć
- Rzodkiew wężowa jest dobrze znana w kuchni hinduskiej. Prawdopodobnie właśnie z Indii trafiła do Europy.
- Do rzodkwi wężowej podobna jest rzodkiew strączkowa. Rzodkiew wężowa ma znacznie większe łuszczyny z nasionami.