Ma pyszne owoce. Jabłoń Pepina Linneusza to stara odmiana uprawiana kiedyś przez amerykańskich farmerów na preriach. Jest doskonała m.in. do szarlotek.
Inne nazwy: Belle Flavoise, Bellflower, Coxe, Gelber Bellefleur, Gelber Belle-fleur, Krasne Żółte Jabłko, Lincoln Pippin, Linnoeus Pippin, Linoeus Pippin, Metzger`s Calvill, Pepping Linneusza, Peppinka Linneusza, Seek-no-Further, Linneusza, Yellow Bellefleur, Westfield Seek-no-Further
Jabłoń Pepina Linneusza ma wiele nazw. Pierwszą była prawdopodobnie Coxe, która dziś jest zapomniana. W USA jabłoń Pepina Linneusza jest znana jako Bellflower i Yellow Bellflower, zaś w Europie zachodniej – najczęściej jako Gelber Belleflower.
Pochodzenie: przed 1817 rokiem (USA)
Najprawdopodobniej jabłoń Pepina Linneusza ma znacznie starsze pochodzenie niż XIX wiek. Uprawiali ją amerykański farmerzy w gospodarstwach zakładanych na preriach. Niewykluczone, że nasiona zostały przywiezione do USA z Europy przez pierwszych emigrantów.
Dojrzewanie: listopad-marzec (XI-III)
Jabłka Pepiny Linneusza zbiera się w październiku (X). Dość łatwo się odgniatają, więc trzeba to robić delikatnie, zwłaszcza jeśli owoce mają być przechowywane do wiosny.
Owoce: średniej wielkości i duże (około 6-8 cm); okrągłe; skórka cytrynowożółta z lekkim rumieńcem od słońca, gładka, z drobnymi plamkami czerwonymi i rdzawymi; miąższ żółtobiały, delikatny, soczysty, z nutą pigwy, bardzo smaczny; pachnące
Jabłka Pepiny Linneusza są uważane za jedne z najsmaczniejszych na świecie. W Polsce, na przełomie XIX i XX wieku, próbowano je nawet wprowadzać do sprzedaży jako łatwiejszy w uprawie zamiennik Kalwili Białej – jabłoni o doskonałym smaku, ale bardzo kapryśnej.
Jedna z dawnych, popularnych nazw jabłoni Pepina Linneusza – Seek-no-Further, oznacza „Nie szukaj dalej”.
Przeznaczenie: do jedzenia na surowo, sok, cydr, przetwory oraz szarlotek i innych ciast
W USA jabłka Pepiny Linneusza są klasykiem do wszelkich ciast z jabłkami.
Gleba: przeciętna lub piaszczysta, najlepiej lekko kwaśna (idealne pH 6,2-6,7)
Jabłoń Pepina Linneusza jest niewymagająca co do ziemi.
Stanowisko: słoneczne
Jabłoń Pepina Linneusza rośnie szybko. Obficie owocuje.
Odporność: dobra
Jabłoń Pepina Linneusza dobrze znosi mróz w starszym wieku. Młode drzewka warto okrywać na zimę. Nie wymaga chemicznych oprysków od chorób. Owoce dobrze się przechowują.
Zapylacze: Cellini, Jonathan, Kantówka Gdańska, Koksa Pomarańczowa, Królowa Renet, Ontario, Reneta Ananasowa, Reneta Baumanna, Reneta Landsberska
Ciekawostki
- Jabłoń Pepina Linneusza to jedna z najsłynniejszych, starych odmian amerykańskich. Nie wiadomo skąd pochodzi i kto ją wyhodował. W XIX wieku była powszechnie uprawiana przez farmerów na preriach, ale także w Kanadzie. Do jej popularyzacji przyczyniła się szkółka Harkness w New Jersey. Dlatego często przyjmuje się, że jabłoń Pepina Linneusza pochodzi właśnie z New Jersey.
- Amerykanie tak bardzo lubili smak jabłek Pepina Linneusza, że nazwali dwie miejscowości nazwą tej odmiany (oczywiście amerykańską), czyli Bellflower.
Jedno Bellflower zostało założone w 1871 roku w Illinois, zaś drugie – na początku XX wieku w Kalifornii. W USA są też ulice Bellflower (na część jabłoni i gruszy o tych nazwach). Podobnie jest uhonorowana grusza Faworytka, nazywana w Polsce Klapsa, także amerykańska odmiana.
- Amerykańska nazwa jabłoni Pepina Linneusza, czyli Bellflower pochodzi od francuskiego Belle Flavoise. To bowiem jabłoń pięknie kwitnąca.
- Nazwisko wybitnego szwedzkiego przyrodnika Karola Linneusza (107-1778) pojawiło się w nazwie tej odmiany dopiero po 1867 roku. Nazwę upowszechnił Kongres Pomologiczny we Francji, który odbył się właśnie w tym roku. Nazwa przyjęła się tylko w niektórych krajach, w tym Polsce, m.in. jako jabłoń Pepina Linneusza.
- W Polsce jabłoń Pepina Linneusza była uprawiana już przed 1880 rokiem.
- Jabłoń Pepina Linneusza była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.
O innych starych odmianach jabłoni CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Ogrodnik Polski”, 1880 i 1903 rok
*„Sad i ogród owocowy”, Edmund Jankowski, 1912 rok
*„The Praire Framer”, 1845 I 1846 rok
*„Deutsche Pomologie”, Wilhelm Lauche, 1882-1883 rok
