Ma ogromne owoce. Grusza Patawinka to odmiana stara, zdrowo i szybko rosnąca. Wymaga żyznej gleby i zacisznego miejsca.
Inne nazwy: Neue Poiteau, Nouveau Poiteau, Nowa Poato, Nowaja Puato, Retour de Rome, Snotpeer, Snottebel, Tombe de l`Amateur
Pochodzenie: przed 1833 rokiem (Belgia)
Dojrzewanie: październik-listopad (X-XI)
Owoce: duże i bardzo duże (długość około 10 cm, szerokość około 8 cm); skórka zielona, a potem w miarę dojrzewania zielonożółta, z rdzawymi cętkami i plamkami, bardzo rzadko zdarzają się rumieńce; ogonek jest charakterystycznie, głęboko osadzony, najczęściej pod skosem; miąższ zielonożółty, bardzo soczysty, słodki, lekko korzenny
Pod względem wielkości owoców grusza Patawinka przebija inne odmiany. Tylko nieliczne, jak Kongresówka, Masłówka Zwykła czy Faworytka, mogą się z nią równać.
Przeznaczenie: owoce deserowe, do bezpośredniego spożycia
Gruszki Patawinki są najlepsze, gdy trochę poleżą w chłodzie. Świetnie smakują zwłaszcza po obraniu ze skórki.
Gleba: piaszczysto-gliniasta, żyzna
Stanowisko: słoneczne, zaciszne
Grusza Patawinka ma tak duże i ciężkie owoce, że może je strącać wiatr. Ze względu na duży ciężar gruszek, trzeba czasem podpierać konary starych drzew, by się nie złamały od ciężarem owoców. Drzewo rośnie silnie.
Odporność: dobra
Grusza Patawinka od zawsze była uważana za zdrowo rosnącą odmianę. Zalecano ją jednak do sadzenia tylko w sadach amatorskich, przy domach.
Ciekawostki
- Grusza Patawinka to odmiana belgijska. Najprawdopodobniej wyhodował ją z nasiona Simon Bouvier. Pierwsze owoce miała wydać w 1833 roku.
- Zalety gruszki Patawinka docenił Jean Baptiste Mons (1765-1842) – słynny belgijski pomolog. Nazwał ją Neue Poiteau na cześć Antoine Poiteau (1765-1854) – dyrektora Ogrodów Królewskich w Paryżu. Patawinka to spolszczona wersja tej nazwy.
- Grusza Patawinka jest dziś w Polsce rzadka. Uprawiana jest m.in. w Holandii, Belgii, Nowej Zelandii. W tych krajach najłatwiej kupić młode drzewko Patawinki.
Lista innych starych odmian grusz sprzed 1914 roku CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Sadownictwo gospodarskie” z 1902 roku Władysława Tynieckiego
*„Ogród szkolny” z 1889 roku Franciszka Langauera i Eustachego Wołoszczaka
*„Ogrodnik Polski” z 1903 roku
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku
Publikacja ryciny z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii
