Stara odmiana odporna na mróz i parcha. Grusza Urbanistka została wyhodowana w klasztornym ogrodzie. Dziś to rarytas w Polsce, ale bywa uprawiana na Litwie.

Inne nazwy: Beurre Colomas Automne, Beurre de Picquery, Colomas Herbst Butterbirne, Colomas Herbstbutterbirne, de Picquery, Des Urbanistes, Koloma Jesienna, Louise Dupont, Louise d`Orleans, Oberprasident von Puttkammer, Saint Marc, Urbaniste

Pochodzenie: 1783 rok (Belgia)

Dojrzewanie: październik-listopad (X-XI)

Owoce: średnie i duże (długość 6-8 cm); skórka cienka, jasnozielona, a potem w miarę dojrzewania jasnożółta, z lekką rdzą, bardzo rzadko z małym rumieńcem; kształt przysadzisty, trochę niekształtny; miąższ żółtobiały, bardzo smaczny, miękki, słodki, delikatnie kamienisty w środku

Przeznaczenie: owoce deserowe oraz do ciast

Najlepsze do jedzenia są owoce, które leżały w chłodzie przez jakiś czas.

Gleba: najlepiej żyzna, gliniasta; grusza Urbanistka dobrze rośnie także w ziemi piaszczystej, ale nie suchej

Stanowisko: słoneczne

Odporność: dobra na choroby (zwłaszcza parcha); bardzo dobra na mróz (to jedna z grusz najbardziej odpornych na mróz)

Ciekawostki

• Grusza Urbanistka została wyhodowana w 1783 roku w klasztornym ogrodzie w Mechelen w Belgii. Był to klasztor żeński, w którym zakonnice przestrzegały reguły papieża Urbana IV. Stąd nazwa odmiany gruszy – Urbanistka.

• Na przełomie XIX i XX wieku grusza Urbanistka była często sadzona na Litwie i do dziś jest tam spotykana. Wytrzymuje bowiem siarczyste mrozy i rośnie na piaszczystych glebach.

• W młodym wieku Urbanistki rodzą niewiele. Dopiero stare drzewa uginają się od owoców.

• Grusza Urbanistka była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.

 

O innych starych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy” z 1912 roku Edmunda Jankowskiego
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku

Publikacja rysunku gruszy Urbanistka z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii