Grusza Konferencja – uprawa, odporność, zapylacze

Ma słodkie, prawie bez kwasku owoce. Grusza Konferencja to stara, zimowa odmiana. Bardzo obficie owocuje.

Grusza Konferencja to stara odmiana wyhodowana w XIX wieku. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Conference

Pochodzenie: 1884 rok (Wielka Brytania)

Dojrzewanie: październik – maj (X-V)

Gruszki Konferencja zbiera się w drugiej połowie września (IX). Do jedzenia nadają się już po krótkim przechowaniu w chłodzie. Dobrze się przechowują.

Owoce: duże lub średnie (w zależności od prowadzenia drzewa); wydłużone; skórka średnio gruba, gładka, najpierw zielona, a potem żółta z licznymi plamami rdzy; miąższ miękki, soczysty, słodki, prawie bez kwasku, bez gruboziarnistości, smaczny, wolno ciemnieje; ogryzek malutki

Grusza Konferencja to odmiana deserowa, zimowa.

Przekrojona gruszka Konferencja. Fot. Niepodlewam

Gleba: żyzna, najlepiej piaszczysto-gliniasta; najlepszy jest odczyn lekko kwaśny (pH 6,2-6,7)

Stanowisko: słoneczne

Grusza Konferencja rośnie średnio szybko. Owocuje obficie i szybko po posadzeniu. Często potrzebne jest przerzedzanie zawiązków.

Odporność: średnia

Grusza Konferencja jest średnio wrażliwa na parch i mocno na zarazę ogniową oraz rdzę gruszy.

Jej odporność na mróz jest średnia, podobna do takich odmian jak Amfora, Faworytka czy Xenia, a większa niż np. Bonkreta Williamsa i Lukasowka.

Zapylacze: Bera Bosca, Bera Hardego, Bonkreta Williamsa, Diuszesa Wczesna, Dobra Ludwika, Faworytka, Komisówka, Kongresówka, Krasanka, Lipcówka Kolorowa, Maria Ludwika, Trewinka, Wienneńska, Żyfardka

Uwaga! Grusza Konferencja jest także samopylna. Gruszki, które zawiązują się w wyniku samozapylenia, są bardziej pękate niż z zapylenia pyłkiem innych odmian.

Ciekawostki

Grusza Konferencja została wyhodowana z nasiona w szkółce Rivers w Sawbridgworth (Wielka Brytania). To krzyżówka gruszy Leon Leclerc de Laval zapylonej pyłkiem nieznanego pochodzenia.
Hodowcą był Thomas Francis Rivers – właściciel szkółki Rivers i ogrodnik.