To zioło, przyprawa i roślina ozdobna. Dziurawiec zwyczajny łatwo rozmnożyć oraz uprawiać. Wystarczy posiać go raz. Potem rozsiewa się sam.
Inne nazwy: Arlika, Dziurawiec pospolity, Dzwoniec, Dzwonki czerwone, Dzwonki Panny Marii, Hypericum perforatum, Krewka Matki Boskiej, Krzyżowe ziele, Przestrzelon, Świętojańskie ziele, Wrzosowiec, Ziele na 99 dolegliwości, Ziele świętego Jana
Cechy: roślina wieloletnia
Wysokość: 50-70 cm
Dziurawce starsze niż rok mają zdrewniałe główne pędy. Wiosną warto je przycinać przy ziemi. Wtedy dziurawce lepiej się rozkrzewiają i mają więcej kwiatów.
Liście dziurawców, gdy spojrzy się pod słońce, sprawiają wrażenie, że są w nich malutkie dziurki. W rzeczywistości to zbiorniczki z olejkiem.
Kwitnienie: czerwiec – lipiec (VI-VII)
Dziurawiec zwyczajny ma kwiaty w kolorze żółtym.
Rozmnażanie: nasiona i sadzonki z odkładów poziomych
Dziurawiec rozmnaża się łatwo zarówno z nasion, jak i sadzonek.
- Nasiona – wysiew w październiku i listopadzie (X-XI) do gruntu. Dziurawiec zwyczajny można ewentualnie posiać także w marcu – kwietniu (III-IV) do gruntu lub skrzynek, ale nasiona muszą być stratyfikowane. Głębokość siewu – 0,5-1 cm.
Uwaga! Dziurawiec zwyczajny łatwo rozsiewa się sam. Aby nie zachwaścił ogrodu, kwiaty trzeba ścinać przed zawiązaniem nasion. Siewki są BARDZO trudne do wyrwania.
Więcej o siewie dziurawca na blogu Niepodlewam CZYTAJ TUTAJ
- Sadzonki – dziurawiec zwyczajny łatwo się sam ukorzenia (przy ziemi). Sadzonki pobiera się z roślin co najmniej 2-letnich, odcinając je przy ziemi od roślin matecznych (z korzonkami). Dziurawiec zwyczajny najlepiej przyjmuje się w marcu, kwietniu i maju (III-V) oraz pod koniec lata.
Wykorzystanie: w kuchni – przyprawa do dań warzywnych, rybnych, nalewki i likiery; w lecznictwie – zaburzenia trawienia, depresja, rany, oparzenia; w ogrodzie – roślina ozdobna; na kwiat cięty do bukietów w stylu naturalnym
W medycynie dziurawiec zwyczajny jest stosowany od wieków. Był lekiem „na wszystko”. Stąd jedna z nazw dziurawca to ziele na 99 dolegliwości.
Więcej o właściwościach dziurawca CZYTAJ TUTAJ
Dziurawiec to także piękna roślina ozdobna, np. do ogrodów w stylu naturalnym oraz na łąki kwietne.
Zbiór: czerwiec – lipiec (VI-VII)
Tradycyjnie zbiór dziurawca jako zioła zaczyna się 24 czerwca (na świętego Jana). Stąd jego popularne nazwy: ziele świętego Jana oraz świętojańskie ziele.
Pojedyncze liski na przyprawę można też zrywać wiosną, jak tylko się rozwiną, oraz aż do jesieni. Jadalne są również kwiaty dziurawca. Są one m.in. składnikiem oleju dziurawcowego (zalecanego przy lekkiej depresji).
Dziurawiec zwyczajny nadaje się do użytku w postaci świeżej i suszonej oraz nalewek, likierów, w oleju.
Stanowisko: słoneczne; toleruje lekki półcień
Ziemia: przeciętna; odczyn od kwaśnego do zasadowego (pH 5,5-8)
Dziurawiec zwyczajny ma wyjątkowo małe wymagania co do gleby.
W tym samym miejscu dziurawce mogą rosnąć 5 lat i więcej.
Podlewanie: bardzo oszczędne lub wcale
Dziurawiec zwyczajny ma wyjątkowo mocny system korzeniowy. Nawet siewki są tak mocno zakorzenione, że bardzo trudno je wyrwać z ziemi.
Dziurawce wolą mieć za sucho, niż za mocno.
Nawożenie: co 2 tygodnie od maja do 15 lipca (V-VII)
Do nawożenia dziurawców najlepiej stosować nawóz naturalny, np. z odchodów dżdżownic lub pokrzyw.
Dziurawiec zwyczajny jednocześnie wybacza brak nawożenia. Jest jednak wtedy mniej okazały, zwłaszcza gdy rośnie w słabej ziemi.
Odporność na mróz: bardzo dobra
Dziurawiec zwyczajny doskonale zimuje w gruncie.
Choroby i szkodniki: bardzo odporny
Dziurawiec zwyczajny choruje bardzo rzadko. Nie lubią go szkodniki.
Jeśli dziurawiec zwyczajny choruje, to najczęściej z powodu zbyt obfitego podlewania.
Warto wiedzieć
- W polskich ogrodach, oprócz dziurawca zwyczajnego, uprawiany jest także dziurawiec Hidcote. To prawdopodobnie krzyżówka dziurawca kielichowego (Hypericum calycinum) oraz dziurawca krzewiastego (Hypericum patulum).
- Dziurawiec zwyczajny przez wieki był uważany za roślinę magiczną. Stosowano go na czary i gusła. Dziurawiec zwyczajny noszono zawsze przy sobie, by odgonić złe moce.