Jej kwiaty są niebiesko-białe lub białe. Puszkinia cebulicowata kwitnie w marcu i kwietniu. Jest niska, niewymagająca, odporna.
Inne nazwy: Puschkinia scilloides
Puszkinia cebulicowata spokrewniona z takimi roślinami jak cebulica, hiacynt, hiacyntowiec, śniedek, śnieżnik, szafirek. Najbardziej jest podobna do cebulicy, stąd nazwa puszkinia cebulicowata.
Pochodzenie: Azja, Europa
Wysokość: do 20 cm
Kwitnienie: marzec – kwiecień (III-V)
Kwiaty: białe lub niebiesko-białe
Kwiatostany puszkinii są luźne. W każdym jest po kilka kwiatów. Najpopularniejsze są puszkinie cebulicowate, których białe płatki mają niebieskie paseczki.
Zapach: niewyczuwalny
Liście: zielone
Zastosowanie: rabaty, skalniaki małe i duże, obrzeża ścieżek, między bylinami, pod wysokimi krzewami i drzewami liściastym
Stanowisko: słoneczne i półcień
Gleba: żyzna lub przeciętna, próchnicza, odczyn od lekko kwaśnego do obojętnego (pH 6-7)
Puszkinia nie jest wymagająca co do gleby. Dobrze rośnie prawie w każdej.
Podlewanie: nie ma potrzeby
Nawożenie: marzec (III)
Najlepiej użyć nawozu do kwiatów cebulowych.
Przesadzanie: nie ma potrzeby
W miarę upływu lat tworzy piękne, kwitnące kępy.
Rozmnażanie: cebulki
Cebulki puszkinii można ewentualnie wykopać w czerwcu (VI). Przechowuje się je w temperaturze do 20 stopni Celsjusza.
Sadzenie: wrzesień (IX)
Posadzone w tym terminie cebulki puszkinii dobrze się ukorzeniają przed zimą.
Odporność: bardzo dobra
Rośnie zdrowo. Jeżeli rosną słabo, zwykle przyczyną jest nadmierne podlewanie w okresie letnim.
Ciekawa odmiana puszkinii cebulicowatej
- Alba – biała
Ciekawostki
- Puszkinię cebulicowatą odkrył hrabia Apollo Musin-Puszkin (1760-1805) – rosyjski chemik i mineralog podczas wyprawy na Kaukaz. Kwiat po raz pierwszy został opisany w 1805 roku. Dokonał tego Michael Friedrich Adams (1780-1838) – rosyjsko-niemiecki botanik i przyrodnik.