Nadaje się do uprawy w gruncie, pod osłonami, w donicach. Papryka to warzywo o jadalnych owocach: od słodkich po pikantne. Lubi słońce.
Inne nazwy: Capsicum annuum, Papryka roczna, Pieprz turecki
Dawniej paprykę nazywano najczęściej pieprzem tureckim oraz pieprzowcem. Istniały także inne nazwy: pieprznik, pieprz hiszpański, pieprzówiec. Wymienia je Józef Rostafiński w „Słowniku polskich imion rodzajów oraz wyższych skupień roślin poprzedzony historyczną rozprawą o źródłach” z 1900 roku.
Nazwa papryka pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku, ale upowszechniła się dopiero po II wojnie światowej.
Papryka należy do rodziny psiankowate. Spokrewniona jest z takimi roślinami jak bakłażan, miechunka peruwiańska, miechunka pomidorowa, pomidor, ziemniak.
Cechy: roślina jednoroczna
Wysokość: 30-100 cm (w zależności od odmiany)
Rozmnażanie: nasiona
Termin siewu: marzec (III), najlepiej do 20 dnia tego miesiąca
W polskim klimacie paprykę uprawia się jedynie z rozsady. Papryka posiana zbyt późno rośnie dobrze, ale słabo owocuje, bo polskie lato jest dla niej zbyt krótkie.
Termin sadzenia do gruntu: 20 maja – 10 czerwca (V-VI)
Gdzie sadzić: warzywnik, tunel foliowy, szklarnia, wysokie grządki, donice na balkonie i tarasie
Papryka bardzo dobrze rośnie w donicach. Do takiej uprawy warto wybierać odmiany drobnoowocowe, gdyż mają także walory ozdobne.
Zbiór: od lipca do października (VII-X)
Owoce: małe, średniej wielkości i duże; okrągłe i podłużne; po dojrzeniu żółte, pomarańczowe, czerwone, fioletowe (w zależności od odmiany); skórka gładka; wewnątrz wiele nasion; pachną
Zastosowanie: do jedzenia w daniach duszonych, pieczonych, gotowanych i na surowo, np. w sałatkach, a także przyprawa do różnych potraw
Owoce papryki nadają się do jedzenia nawet jeśli nie są dojrzałe.
Stanowisko: słoneczne
Ziemia: żyzna, próchnicza; odczyn od lekko kwaśnego do obojętnego (pH 6-7)
Papryka ma podobne wymagania co do żyzności ziemi, jak np. bakłażan. Najlepiej ją uprawiać na stanowiskach w pierwszym roku po nawożeniu obornikiem.
Podlewanie: umiarkowane
Najwięcej wody potrzebuje podczas zawiązywania owoców oraz upałów.
Nawożenie: od czerwca do połowy sierpnia (VI-VIII); co tydzień
Odporność na mróz: brak
Toleruje krótkie spadki temperatury do 2 stopni Celsjusza.
Choroby i szkodniki: dobra
Papryka częściej choruje, jeżeli ma za mało światła i jest nadmiernie podlewana. Zagrażają jej m.in. antraknoza, fuzarioza, sucha zgnilizna wierzchołkowa, zgnilizna twardzikowa.
Ze szkodników uciążliwe mogą być drutowce, miniarki, mszyce, pędraki, ślimaki, wciornastki, zmieniki.
Ciekawe odmiany papryki
- Hungarian Yellow Wax – owoce średniej wielkości; od bardzo do mało ostrych (w zależności od stopnia dojrzałości)
- Oda – owoce duże; słodkie
- Sweet Banana – owoce średniej wielkości; słodkie
Warto wiedzieć
- Papryka uprawiana jest w Polsce co najmniej od XVIII wieku.
- Bardzo długo paprykę nazywano pieprzem tureckim ze względu na ostry smak. W XVIII wieku uważano ją raczej za zioło niż warzywo oraz środek do zwalczania pluskiew.
Tak o papryce pisał ks. Krzysztof Kluk (1739-1796) w książce „Roslin potrzebnych, pozytecznych, wygodnych, osobliwie kraiowych albo Ktore w kraiu uzyteczne byc mogą utrzymanie, rozmnozenie, zazycie” z 1778 roku:
„Pieprz turecki: w ogrodach go chowają. Cukrem przyprawiony, albo z octem i kminem, wzmacnia żołądek. Też głowki iego skuteczne są na febry. W likwory iakie wrzucone ocet wyśmienity czynią, i prostey gorzałce przybraniem oslabioney moc i tęgość dayą”.