Rośnie dobrze zarówno w ziemi suchej, jak podmokłej. Modrzew amerykański jest też odporny na ekstremalne mrozy. Do sadzenia w ogrodach polecane są odmiany karłowe i szczepione na pniach.
Pochodzenie: Ameryka Północna
Modrzewie amerykańskie rosną dziko w USA i Kanadzie.
Inne nazwy: Larix laricina, Modrzew czerwony, Tamarack
Wysokość: od 2 do 20 m (w zależności od odmiany)
W ogrodach uprawia się szlachetne odmiany, które zwykle dorastają do 2-5 m wysokości. Bardzo często modrzewie amerykańskie są szczepione na pniu. Dość wolno rosną.
Duże odmiany nadają się tylko do parków.
Szerokość: od 1 do 6 m
W zależności od odmiany kształt korony jest typu płaczącego, krzewiastego albo stożkowego.
Liście: miękkie igły; zielone, niebieskozielone lub złocistozielone; opadają na zimę
Delikatne w dotyku igły zebrane są w pęczkach. Jesienią przebarwiają się na żółto.
Szyszki modrzewi amerykańskich są drobne – mają do 2 cm długości.
Gleba: przeciętna; odczyn pH 5-7,4
Wymagania modrzewi amerykańskich są niewielkie co do ziemi. Dobrze rosną nawet na glebach suchych oraz podmokłych (w tym na bagnach i torfowiskach).
Podlewanie: nie ma potrzeby
Stanowisko: słoneczne
Modrzewie amerykańskie tolerują półcień tylko jako młode drzewka.
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, skalniaki, ogrody w stylu japońskim, brzegi stawów, bonsai
Wytrzymałość na mróz: doskonała
Wytrzymuje ekstremalne mrozy (do minus 46 stopni Celsjusza). W bardzo zimnych rejonach rośnie mniejszy niż w cieplejszych.
Cięcie: marzec (III)
Dobrze znosi cięcie – nadaje się m.in. na bonsai.
Modrzewie amerykańskie nie potrzebują przycinania co roku. Cięcie wykonuje się jedynie wtedy, gdy jest potrzebne, np. trzeba obciąć czubek, czy nadać koronie pożądany kształt.
Choroby i szkodniki: bardzo odporny
Choruje rzadko. Najczęściej powodem zasychania jest brak słońca.
Ze szkodników uciążliwy może być ochojnik świerkowo-modrzewiowy. Jednym ze sposobów zapobiegania jest unikanie sadzenia modrzewi w pobliżu świerków.
Ciekawe odmiany modrzewia amerykańskiego
- Aurea – złocistozielony; wysokość około 5 m
- Bear Swamp – niebieskozielony; wysokość około 2 m
- Blue Sparkler – niebieskozielony; wysokość około 2 m
- Blue Swamp – niebieskozielony; wysokość około 2 m
- Deborah Waxman – niebieskozielony; wysokość około 2 m
- Glauca – niebieskozielony; wysokość około 5 m
Warto wiedzieć
- Drewno modrzewi amerykańskich wyróżnia się odpornością na gnicie. Przez wieki było używane przez Indian północnoamerykańskich. Wiele plemion robiło z niego rakiety śnieżne oraz łodzie. Korą Indianie leczyli odmrożenia, rany, hemoroidy.
- Amerykanie używali dawniej drewna modrzewi amerykańskich m.in. do budowania stajni i domów z bali. Było też poszukiwane na tyczki dla geodetów. Do dziś jest cenione na paliki, słupy oraz łodzie.
- Modrzew amerykański opisany został w 1873 roku. Dokonał tego Karl Henrich Emil Koch (1809-1879) – niemiecki botanik.
- W polskich ogrodach, oprócz modrzewia amerykańskiego, uprawiane są także m.in. modrzew japoński (Larix kaempferi) i modrzew europejski (Larix dacidua). Spotykane są również krzyżówki, np. modrzewi amerykańskich z europejskimi.