Kwitnie zimą. Mahonia Beale`a to krzew zimozielony. Kwiaty są żółte, drobne, zebrane w okazałe kwiatostany.
Cechy: krzew zimozielony
Wytwarza wiele pni. Po wielu latach uprawy przypomina miniaturowe drzewko.
Pochodzenie: Azja
Inne nazwy: Mahonia Beala, Mahonia Bealea, Mahonia bealei, Mahonia japońska, Berberis japonica, Berberys japoński
Bardzo długo botanicy zastanawiali się, czy ta roślina to mahonia, czy berberys. Ostatecznie zdecydowano, że jednak mahonia. Oba gatunki, czyli berberys i mahonia, są spokrewnione. Należą do rodziny berberysowate, podobnie jak np. berberys pospolity, berberys Thunberga czy mahonia pospolita.
Nazwa mahonii Beale`a pochodzi od nazwiska Beale. Kiedy w XIX wieku ta mahonia odkryta została w Chinach, w ogrodzie pana Beale w Szanghaju przechowano ją przed wysyłką do Europy.
Wysokość: 100-150 cm
Pełną wysokość osiąga po około 20 latach. Można ją korygować cięciem.
Szerokość: do 100 cm
Kwitnienie: styczeń – marzec (I-III)
To wyjątkowo wcześnie kwitnący krzew ozdobny. Pełnia kwitnienia przypada zwykle na luty (II).
Kwiaty: żółte, drobne, zebrane w wiechy
Zapach: przyjemny, delikatny
Owoce: granatowe, owalne, jak jagody, zebrane w grona; dojrzewają w lipcu – sierpniu (VII-VIII)
Liście: ciemnozielone, grube, z ząbkowanymi brzegami przypominającymi kolce; są szorstkie i sztywne, ale nie kłują; zimozielone
Nie opadają na zimę. Długość liści: do 50 cm.
Zastosowanie: jako pojedynczy egzemplarz lub grupa krzewów, niskie, zimozielone żywopłoty, pod wysokimi drzewami, wiązanki, wieńce i bukiety
W Chinach przez wieki mahonię Beale`a wykorzystywano jako lek m.in. na gruźlicę, czerwonkę, rany. We współczesnej medycynie jest badana w leczeniu choroby Alzheimera.
Stanowisko: półcień
Nadaje się do sadzenia pod drzewami liściastymi. Preferuje stanowiska osłonięte, np. murami lub innymi krzewami.
Toleruje także cień. Jednak wtedy jest mało gęsta, ma mniej kwiatów i owoców.
Gleba: przeciętna; odczyn od kwaśnego do lekko kwaśnego (pH 5-6,5)
Nie ma specjalnych wymagań co do ziemi. Lepiej jednak rośnie, gdy jest ona próchnicza, lekko wilgotna. Lubi ściółkowanie.
Podlewanie: umiarkowane
Nawożenie: kwiecień – maj (IV-V)
Nie ma dużych wymagań pokarmowych. Wystarczą 1-2 dawki nawozu do roślin kwitnących według dawki na opakowaniu, w odstępie 2-3 tygodni. Więcej dawek można zastosować, jeżeli ziemia jest mało urodzajna.
Od czasu do czasu mahonię Beale`a warto podsypać kompostem świeżym lub granulowanym (w dowolnym terminie).
Rozmnażanie: nasiona, sadzonki zielne i zdrewniałe, odrosty korzeniowe
Najłatwiej mahonie rozmnaża się z odrostów korzeniowych.
Cięcie: kwiecień – czerwiec (IV-VI)
Cięcie znosi bardzo dobrze. Wystarczy korekcja kształtu oraz cięcie sanitarne. Ścięte gałązki można wykorzystać na bukiety i wieńce.
Wytrzymałość na mróz: dobra
Podczas zimy, zwłaszcza mroźnej i bezśnieżnej, mahonia Beale`a może schnąć. Nie jest to wynik przemarznięcia lecz braku wody (korzenie nie mogą jej pobierać, a jednocześnie woda wyparowuje przez liście). Zapobiega temu ściółkowanie gleby. Mahonie można też okrywać zimową agrowłókniną.
Choroby i szkodniki: odporna
Szkodzi jej brak wody, zwłaszcza zimą.
Warto wiedzieć
- Mahonię Beale`a odkrył Robert Fortune (1812-1880) – słynny szkocki botanik i łowca roślin. To on wymyślił także nazwę. Upamiętnił w ten sposób pana Beale`a, który przechował mahonię w swoim ogrodzie w Szanghaju zanim z Azji wyruszyła w podróż do Europy.
- Do popularyzacji mahonii przyczynił się słynny amerykański ogrodnik Bernard McMahon (1775-1816), z pochodzenia Irlandczyk. Nazwa mahonia upamiętnia jego nazwisko. McMahon nie znał jednak mahonii Beale`a, gdyż za jego życia nie została jeszcze odkryta przez Europejczyków. Za jego czasów znana była mahonia pospolita.