Jodła syberyjska – uprawa, odporność, cięcie

Ma niekłujące, miękkie w dotyku igły i piękne szyszki. Jodła syberyjska rośnie najlepiej, jeśli zimą trzaska mróz, a lato jest niezbyt ciepłe.

Pochodzenie: Azja

Jodła syberyjska to drzewo Syberii, stąd nazwa „syberyjska”.

Inne nazwy: Abies sibirica

Wysokość: 1-30 m (w zależności od odmiany)

Szerokość: 1-2 m (w zależności od odmiany)

Większość jodeł syberyjskich to bardzo duże drzewa, które mają choinkowy pokrój. W ogrodach należy sadzić tylko szlachetne, karłowe odmiany.

Rosną średnio szybko. Ich szyszki ustawione są do góry.

Liście: igły (2-3 cm), płaskie, niekłujące; zielone, jaśniejsze pod spodem

Igły opadają co 4-6 lat.

Gleba: przeciętna lub żyzna; odczyn od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (pH 6,5-7,5)

Podlewanie: umiarkowane

Podlewa się tylko młode drzewka.

Stanowisko: słoneczne; toleruje półcień

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków, parki

Drewno jodeł syberyjskiej jest używane w budownictwie i meblarstwie.

Wytrzymałość na mróz: doskonała

Jodła syberyjska znosi mróz nawet do -50⁰C. Szkodliwe są dla niej upały. Rośnie tym lepiej, im ma zimniej. Preferuje chłodny klimat.

Cięcie: kwiecień, maj (IV-V)

Nie potrzebuje cięcia co roku. Wystarczy ewentualnie cięcie korygujące. Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać.

Choroby i szkodniki: odporna

Rośnie zdrowo. Jeśli choruje, to zwykle z powodu upałów.

Ciekawe odmiany jodeł syberyjskich

• Liptovsky Hradok – około 50 cm wysokości po 10 latach
• Łukasz – około 100 cm wysokości po 10 latach

Warto wiedzieć

• Z młodych pędów jodły syberyjskiej wytwarzany jest olejek pichtowy. Wykorzystuje się go m.in. do aromaterapii przy przeziębieniach.
• Jodła syberyjska jest rzadkim gatunkiem jodły w polskich ogrodach, gdyż do nie dawna nie było karłowych odmian. Sadzone są także m.in. jodła kalifornijska (Abies concolor), jodła koreańska (Abies koreana) i jodła pospolita (Abies alba).