Ma owoce deserowe, na przetwory i do ciast. Jabłoń Pepina Parkera to stara odmiana zimowa z XVIII wieku. Pochodzi z Wielkiej Brytanii.

Jabłoń Pepina Parkera – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. Jej inna dawna polska nazwa to Parkera.

Inne nazwy: Parkera, Parkers grauer Pepping, Parker’s Pippin, Parkers Pepping, Pepin de Parker, Pomme Parker

Pochodzenie: XVIII wiek (Wielka Brytania)

Jabłoń Pepina Parkera to odmiana bardzo stara lecz nadal uprawiana. Lubiana jest zwłaszcza w Wielkiej Brytanii.

Dojrzewanie: grudzień – marzec (XII-III)

Jabłka Pepiny Parkera trzeba zrywać jak najpóźniej – najlepiej na początku października (X). Do jedzenia nadają się po przechowywaniu w chłodzie co najmniej do grudnia (XII). To odmiana zimowa, na przechowanie do marca (III).

Uwaga! Za wcześnie zerwane jabłka Pepiny Parkera marszczą się podczas przechowywania i tracą smak.

Owoce: małe i średniej wielkości (5-7 cm); okrągłe, lekko spłaszczone; miąższ kremowy, kruchy, soczysty, delikatnie kwaskowaty, z nutą korzenną; skórka dość cienka, szorstka, mocno rdzawa, najpierw zielona, a w miarę przechowywania żółknąca; delikatnie pachnące

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo i pieczone, ciast, mięsa, suszenia, na soki i cydr

Gleba: przeciętna, lekko wilgotna, najlepiej lekko kwaśna (idealne pH 6,2-6,7)

Jabłoń Pepina Parkera jest niewymagająca co do ziemi. Dawniej sadzono ją m.in. przy często uczęszczanych, wyboistych drogach, którymi przejeżdżały ciężkie wozy wywołujące drżenie ziemi.

Gdy ziemia jest bardzo sucha, jabłka Pepiny Parkera mogą się osypywać przedwcześnie.

Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień

Jabłoń Pepina Parkera osiąga średnie rozmiary jako drzewo. Ma koronę kulistą, lekko spłaszczoną.

Odporność: dobra

Jabłoń Pepina Parkera posadzona w suchej ziemi wymaga okrywania na zimę, ale tylko w młodym wieku. Na glebie bardziej wilgotnej zimuje lepiej.

Może być atakowana przez parch. Prostym sposobem zapobiegania tej chorobie jest wygrabianie liści spod jabłoni. Więcej CZYTAJ TUTAJ

Zapylacze: Kantówka Gdańska, Koksa Pomarańczowa, Królowa Renet, Reneta Ananasowa, Reneta Baumanna

Ciekawostki

Jabłoń Pepina Parkera pochodzi z ogrodu kapitana Williama Parkera w Camberwell Terrace (około 150 km od Londynu) w Wielkiej Brytanii. Parker był ogrodnikiem pasjonatem. Kolekcjonował drzewa owocowe, m.in. jabłonie i orzechy. Jedna z jego jabłoni została posadzona w ogrodzie London Horticultural Society i tam właśnie wzbudziła zainteresowanie zawodowych ogrodników.

Nazwa Pepina (Peping, Pepping, Pippin) to przydomek nadawany dawniej siewkom jabłoni. To oznacza, że została wyhodowana z nasiona. Druga część nazwy – Parkera, upamiętnia ogrodnika, który ją wyhodował, czyli kapitana Williama Parkera.

W Polsce jabłoń Parkera była najpopularniejsza na przełomie XIX i XX wieku. Najchętniej sadzono ją na Podkarpaciu. Była jabłkiem na targach. Po II wojnie światowej została prawie zapomniana.

Jabłonie Pepiny Parkera sadzono w sadach przy polskich szkołach na przełomie XIX i XX wieku.

Jabłonie – najlepsze stare odmiany

Źródło:

Wiedza własna
Catalogue of fruits cultivated in the Garden of the Horticultural Society of London, 1831
Oesterrichisch – Ungarische Pomologie, Rudolf Stoll, 1888
Ogród szkolny, Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889
Polska Pomologja, Kazimierz Brzeziński, 1929
Deutsche Pomologie, Wilhelm Lauche, 1882-1883 rok

Na publikację rysunku z XIX wieku jabłoni Pepina Parkera zgodę udzieliła biblioteka Wageningen UR w Holandii