Ma bardzo słodkie, smaczne owoce. Grusza Cukrówka to stara odmiana odporna na mróz i choroby. Dojrzewa w drugiej połowie sierpnia.
Inne nazwy: Bellissime de Provence, Chevriers dr Stuttgardt, Geisshirten, Gaishirtle, Honigbirne, Hutzelbirne, Koźlarka, Koźlarka Stuttgarcka, Koźlarka Sztutgarcka, Langstielige Stuttgarter Russelet, Poire des Cheeriers de Gaishirtle, Rousselet de Stuttgart, St. Russelet, Stuttgarter Gaishirtenbirne, Stuttgarter Geishirtel, Wahre Stuttgarter Geishirtel, Zuckerbirne
Pochodzenie: XVIII wiek lub wcześniej (Niemcy)
Grusza Cukrówka pochodzi z Niemiec z okolic Stuttgardu, gdzie do dziś jest regionalnym przysmakiem. Według legendy, ale być może to fakt autentyczny, została odkryta przez koźlarza – pasterza kóz. Dlatego w języku polskim znana jest także jako Koźlarka. Podobnie jest w innych językach, np. niemieckim.
Dojrzewanie: sierpień (VIII)
Gruszki Cukrówki dojrzewają w drugiej połowie sierpnia. Trzeba je zbierać szybko, zanim całkowicie dojrzeją na drzewie. Czas zbioru to tylko 7-10 dni. Owoce nie nadają się do długiego przechowywania (przejrzewają i psują się). Z tego powodu rzadko je można kupić na targach. To wybitnie owoce sezonowe.
Owoce: małe i średniej wielkości (długość 4-5 cm); mają kształt kropli wody; skórka gładka, delikatna, żółtozielona, a w miarę dojrzewania jasnożółta, z licznymi rdzawymi plamkami oraz lekkim, rdzawoczerwonym rumieńcem od słońca; miąższ biały, soczysty, smaczny, miękki, bardzo słodki, lekko korzenny
Przeznaczenie: do jedzenia na surowo oraz do ciast, suszenia, na marynaty, wino, nalewki
Gruszka Cukrówka to owoc ogólnoużytkowy, czyli „do wszystkiego”. Z powodu bardzo krótkiego czasu zbioru (7-10 dni) Cukrówki trzeba przerabiać szybko. Jeden ze sposobów to suszenie. Grusza Cukrówka to jedna z najlepszych odmian na susz.
Gleba: przeciętna; najlepiej lekko kwaśna (pH 6,2-6,7)
Grusza Cukrówka jest niewybredna co do gleby.
Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień
Grusza Cukrówka przystosowuje się do różnych stanowisk. W Niemczech była kiedyś sadzona m.in. wzdłuż dróg, jako ochrona przed wiatrem i na miedzach na polach.
Dobrze rośnie w ogrodach w górach, na wysokości ponad 500 metrów nad poziomem morza. Jej gruszki są wtedy wyjątkowo słodkie, co przypisuje się m.in. różnicom temperatury pomiędzy dniem a nocą.
Jednak lepiej sadzić ją w zacisznym miejscu. Doskonałe są słoneczne wzniesienia, jak dla winorośli.
Drzewo osiąga średnie i duże rozmiary. Owocuje obficie co roku.
Oporność: bardzo dobra
To jedna z bardziej odpornych grusz na mróz i choroby. Grusza Cukrówka nie potrzebuje ochrony przed mrozem ani chemicznych oprysków.
Zapylacze: Bera Hardego, Bonkreta Williamsa, Faworytka
Ciekawostki
- W okolicach niemieckiego Stuttgardu, skąd grusza Cukrówka pochodzi, tę odmianę traktuje się jak w Polsce gruszę Dobra Szara. Owoce są przerabiane na różne regionalne specjały.
- Do Polski grusza Cukrówka została sprowadzona prawdopodobnie w połowie XIX wieku przez szkółkę Hoserów. Znano już wówczas i sprzedawano pod nazwą Koźlarka Sztutgarcka.
„Panowie ci nie mogą dosyć nachwalić się dobroci i płodności tej gruszki, bardzo lubianej i poszukiwanej przez publiczność” – taką opinię Hoserów przytoczył prof. Edmiund Jankowski na łamach „Ogrodnika Polskiego” w 1881 roku.
- Gruszę Cukrówkę nadal można kupić w polskich sklepach. Najpopularniejsza jest w Niemczech.
O innych odmianach starych grusz CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Ogrodnik Polski” z 1881 roku
*„Obstarten”, Johann-Heinrich Rolff, 2002 rok
*„Holenderski sad”, Groningen, J.B. Wolters, 1868 rok
*„Deutsche Pomologie”, Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok
Rysunek gruszki Cukrówki z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii