Grusza Baronowa de Mello – uprawa, odporność, zapylacze

Jej owoce są bardzo smaczne. Grusza Baronowa de Mello to stara, jesienna odmiana. Owoce nadają się do jedzenia od października do grudnia.

Grusza Baronowa de Mello – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. W Polsce jest też znana jako Baronowa.

Inne nazwy: Baronin Mello, Baronin von Mello, Baronne de Mello, Baron de Mello, Baronowa, Baronowa Mello, Beurré van Mons, Bre Van Mons, Vanelle de Van Mons, Hies-Birne, His, Philipp Goes, Philippe Goes, Poire His, Vaver

Pochodzenie: przed 1830 rokiem (Belgia)

Dojrzewanie: październik – grudzień (XI-XII)

To odmiana jesienna. Gruszki Baronowej de Mello nadają się do jedzenia prawie od razu po zbiorze (najlepiej zrywać w październiku).

Od połowy grudnia (XII) gruszki zaczynają się marszczyć od ogonków. Nie tracą jednak wybornego smaku. Powinny być zjedzone maksymalnie do końca grudnia (XII).

Owoce: średniej wielkości (długość około 7-8 cm); mają kształt lekko wydłużony, lekko asymetryczny; skórka gruba, najpierw żółtozielona, a po dojrzeniu złocistożółta, z licznymi rdzawymi plamkami, rzadko z rdzawoczerwonym rumieńcem; miąższ kremowy, bardzo soczysty, smaczny, miękki (prawie bez kamienistości), słodki, lekko korzenny

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo oraz na przetwory

Gleba: przeciętna, piaszczysta; najlepiej lekko kwaśna (pH 6,2-6,7)

Grusza Baronowa de Mello jest niewybredna co do żyzności gleby. Ma lepsze w smaku owoce, gdy ziemia jest piaszczysta.

Stanowisko: słoneczne

Drzewo rośnie szybko. Owocuje obficie.

Oporność: dobra

Gruszka Baronowe de Mello dobrze znosi mróz. Nie potrzebuje oprysków.

Zapylacze: Baszelie, Bera d`Anjou, Bera Hardego, Bonkreta Williamsa, Diuszesa Wczesna, Diuszesa Williamsa, Faworytka, Jozefinka, Konferencja, Krzywka, Lektjera, Lipcówka Kolorowa, Pstrągówka, Red Bera Hardego, Triumf Packhama, Wienneńska, Winiówka Francuska oraz gruszo-pigwa Krasanka

Ciekawostki

Gruszkę Baronową de Mello odkrył Jean-Baptiste van Mons (1765-1842) – słynny belgijski botanik, lekarz, chemik, ogrodnik, znawca drzew owocowych. Nie wiadomo jednak, gdzie dokładnie.

„Według świadectwa A.Leroy, ta wyborna gruszka pochodzi z siewów Van Monsa, który jej zrazy około 1830 przesłał botanikowi Poileau; ten nadał jej nazwę His i udzielił Noisettowi, który ją opisal w 1849 r. („Jardnin Fruitier”). Później Jan Jamin, wynalazca sznurów poziomych, otrzymał ją z Belgii powtórnie, nadał jej nazwę dziś używaną i rozpowszechnił” – napisał Edmund Jankowski w „Ogrodniku Polskim” w 1884 roku.

Gruszka Baronowa de Mello jest znana także pod nazwą Philipp Goes. Obie nazwy pochodzą z połowy XIX wieku.
Nazwa Baronowa de Mello jest związana z baronową Marquerite de Mello, która żyła w XIV wieku. Należał do niej Pałac de Mello niedaleko Paryża, który podarował jej ojciec. Była jego ukochaną córką. Na baronowej wygasła ta linia rodu de Mello. Obecnie w pałacu de Mello mieści się luksusowy hotel.

Nazwa Philippe Goes zaś upamiętniała wysokiego rangą urzędnika w Brabancji.
W Polsce zawsze preferowano nazwę Baronowa de Mello.

Grusza Baronowa de Mello nigdy nie była w Polsce popularna. Uprawiano ją głównie na przełomie XIX i XX wieku.
Gruszę Baronowa de Mello nadal można kupić m.in. we Francji, Niemczech, Polsce. Jest jednak rzadka.