Kwitnie wiosną i jesienią. Szczęślin Thomsona jest pnączem do uprawy w donicach. Nadaje się do uprawy w mieszkaniach, ogrodach zimowych, na werandach.

Szczęślin Thomsona to pnącze do uprawy w domu, ogrodzie zimowym lub na werandzie. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Clerodendron thomsoniae, Klerodendron Thomsona, Klerodendrum Thomsona, Szczęśliwoń

Pochodzenie: Afryka

Cechy: pnącze wieloletnie

W polskim klimacie szczęślin nadaje się tylko do uprawy w donicach. Nie zimuje w gruncie.

Wymaga podpór. Jego długie pędy można też rozpinać np. na drzwiami werandy. Bardzo dobrze rośnie w ogrodach zimowych.

Długość: około 200 cm

W naturze szczęśliny Thomsona dorastają do 4-5 m.

Kwitnienie: wiosna i jesień

Główne kwitnienie szczęślinów jest wiosną. Jeśli po kwitnieniu przytnie się pędy, zakwitają także jesienią. Kwiaty pojawią się na najmłodszych, jednorocznych pędach.

Kwiaty: czerwone; wynurzają się z białych lub różowych działek kielicha

Kwiaty szczęślinów Thomsona są zebrane w kwiatostany. Pojawiają się na pędach jednorocznych. Długo są piękną dekoracją.

Zapach: brak

Czerwony kwiat szczęślinu Thomsona wyłaniający się z działek kielicha. Fot. Niepodlewam

Ziemia: żyzna; odczyn od lekko kwaśny (pH około 6)

Przesadzenie: najlepiej co roku na przełomie zimy i wiosny

Nawożenie: od kwietnia do sierpnia (IV-VIII); co 1-2 tygodnie

Polecane są nawozy do roślin kwitnących lub powojników.

Sklep Niepodlewam poleca: Nawóz do powojników i pnączy

Podlewanie: latem – umiarkowane, a zimą – oszczędne

Stanowisko: słoneczne; ale nie w prażącym słońcu

Szczęśliny Thomsona lubią zwłaszcza okna od wschodu. Jeśli okna od południa lub zachodu, to najlepiej lekko przesłonięte np. firanką.

Od wiosny do jesieni szczęslin lubi mieć ciepło (18-24 stopni Celsjusza). Zimą powinien mieć zapewnioną niższą temperaturę (10-16 stopni Celsjusza) – najlepsze są jasne pokoje ogrzewane słabo albo zimowe ogrody.

Cięcie: luty – marzec (II-III)

Sczęśliny Thomsona przycina się przed ruszeniem wegetacji. Ciąć można mocno, nawet do 1/3 pędów. Wtedy lepiej się krzewią i bujniej kwitną.

Drugie, lekkie cięcie można wykonać po kwitnieniu. Wtedy szczęśliny zakwitają także jesienią.

Po cięciu warto szczęśliny Thomsona przesadzać do świeżej ziemi.

Szczęśliny Thomsona owijają się wokół podpór. Fot. Niepodlewam

Rozmnażanie: sadzonki

Szczęślin najlepiej ukorzenia się wiosną. Sadzonki powinny mieć ciepło (21-25 stopni Celsjusza).

Wytrzymałość na mróz: brak

Choroby i szkodniki: dość odporny

Szczęśliny, jeśli chorują, to zwykle z powodu błędów w uprawie. Najczęściej to zbyt wysoka temperaturą zimą i jednocześnie brak naturalnego światła.

Ze szkodników szczęśliny mogą atakować mszyce oraz wciornastki.

Ciekawa odmiana szczęślinu Thomsona

Viariegata – kwiaty czerwono-białe; liście pstre

Warto wiedzieć

Szczęślin Thomsona odkrył w Afryce misjonarz William Cooper Thomson junior. Jego nazwa upamiętnia jego matkę. Zmarła w Afryce z powodu tropikalnego klimatu (była żoną misjonarza Williama Coopera Thomsona seniora). Z tego samego powodu zmarł także jego brat.
Nazwa łacińska szczęślinu pochodzi od słów greckich: kleros – los, dendron – drzewo.
W Polsce szczęśliny były najbardziej popularne na przełomie XIX i XX wieku. Wówczas nazywano je szczęśliwiny. Uprawiano kilka ich gatunków. Najpopularniejszy był szczęślin pachnący (Clorodendron fragrans):

„Najpospolitszy gatunek tego rodzaju, powszechnie lubiany dla pachnących kwiatów” – napisał o szczęślinie pachnącym Robert Betten w książce „Praktyczna hodowla kwiatów w pokoju” z 1901 r.

W wielu krajach szczęślin Thomsona jest znany jako Bleeding Heart (z ang. Krwawiące Serce).

Taki efekt dają czerwone kwiaty wynurzające się z białych lub różowych działek kielicha.

Szczęslin Thomsona nie jest jedynym gatunkiem szczęślinu uprawianym w Polsce. Inne to m.in. szczęślin pachnący (Clorodendron fragrans) i szczęślin późny (Clorodermon trichotomum).