Ich zwisające, długie pędy są wspaniałą ozdobą balkonów, tarasów czy zewnętrznych parapetów okien. Pelargonie bluszczolistne to jedne z najmniej wymagających roślin ozdobnych. Rzadko chorują. Nie lubią ich szkodniki.
Aby pięknie kwitnąć, pelargonie bluszczolistne potrzebują niewiele. To roślina, która zdecydowanie lepiej rośnie w skrzynkach lub donicach, niż w gruncie. Nie ma właściwości trujących, więc można ją uprawiać tam, gdzie bawią się małe dzieci.
Wybacza błędy uprawowe, dlatego polecana jest początkującym ogrodnikom. Lepiej jednak udaje się, gdy… zapomina się o podlewaniu (od czasu do czasu). Gdy nadmiernie się ją podlewa, a dodatkowo lato jest deszczowe, atakują ją choroby grzybowe.
Gatunki
Pelargonie bluszczolistne są krzyżówkami Pelargonium peltatum z innymi gatunkami pelargonii. Dlatego jest mnóstwo ich odmian. Różnią się m.in. kolorami kwiatów, długością pędów, odpornością na choroby.
Popularne nazwy
Geranium pnące, muszkatel pnący, pelargonia pnąca
Wysokość
Pelargonia bluszczolistna ma pędy zwisające. Ich długość zależy od odmiany oraz nawożenia. Przeciętnie to 50-100 cm.
Pelargonia bluszczolistna, choć często jest określana jako pnąca, nie potrafi się sama piąć. Uprawiana jest jako roślina o pędach zwisających. Można ją podwiązywać np. do drabinek lub siatek, ale to zabieg rzadko stosowany. Jej pędy są kruche i dość łatwo się łamią.
Kwitnienie
Bardzo obfite. Trwa od kwietnia do mrozów. Kwiaty pojedyncze i pełne, w kolorach od białego, poprzez róż i fiolet, po czerwień, często są wielokolorowe. Kwiatostanów jest zwykle tak dużo, że zakrywają liście.
Przekwitłe kwiatostany trzeba obrywać (nadają się na kompost). To sprawia, że pelargonie szybko wypuszczają nowe kwiaty.
Zapach
Cała roślina pachnie ziołowo-kwiatowo (zwłaszcza w słoneczne dni), podobnie jak olejek geraniowy, bardziej lub mniej intensywnie w zależności od odmiany. To zapach, którzy jedni lubią, ale inni – nie.
Liście
Ciemnozielone, gładkie, 5-klapowe, podobne do bluszczu. Dlatego ta grupa pelargonii jest nazywana bluszczolistnymi.
Ziemia
Powinna być żyzna, o odczynie lekko kwaśnym (pH 6-6,5). Pelargonie bluszczoliste tolerują też słabszą ziemię i odstępstwa od pH, ale wtedy mniej obficie kwitną.
Nawożenie
Od wiosny do jesieni, czyli w okresie kwitnienia, przynajmniej raz w tygodniu nawozem do pelargonii albo do roślin kwitnących.
Zimą pelargonii się nie nawozi.
Podlewanie
W okresie kwitnienia – zwłaszcza w czasie upałów – dość obfite, najlepiej raz dziennie. Pelargonie bluszczoliste dobrze znoszą krótkie przesuszenie. Można je zostawić nawet na kilka dni i wyjechać na urlop.
Podlewanie latem pelargonii bluszczolistnych trzeba też dostosować do temperatury za dnia i nocy. Więcej na ten ten temat CZYTAJ TUTAJ
Zimą podlewanie musi być oszczędne, tylko co kilka dni.
Stale mokre podłoże powoduje, że pelargonie chorują.
Stanowisko
Słoneczne lub półcieniste. Pelargonie bluszczolistne powinno się sadzić w pojemnikach, tak by ich pędy mogły swobodnie zwisać.
Trzeba unikać sadzenia pelargonii bluszczolistych w gruncie, ponieważ stykające się z ziemią ich długie pędy mogą być atakowane przez choroby grzybowe. Poza tym taki sposób uprawy nie eksponuje ich urody.
Rozmnażanie
Sposoby rozmnażania pelargonii bluszczolistnych:
Sadzonki wierzchołkowe – ukorzenia się je od początku lutego do końca marca oraz od połowy lipca do końca września (w innych terminach nie wypuszczają korzeni). Ten sposób jest popularniejszy i łatwiejszy.
Nasiona – wysiew luty-marzec.
Wytrzymałość na mróz
Pelargonie bluszczolistne wymarzają w temperaturze około minus 2-5 stopni Celsjusza. Mrozoodporność zależy od krzyżówek, z jakich zostały wyhodowane.
Choroby i szkodniki
Zdarzają się rzadko. Pelargonie bluszczolistne najczęściej atakują choroby grzybowe. Objawy to m.in. gnicie podstawy pędu, zamieranie i przebarwienia liści.
Sprzyjające warunki do rozwoju grzybów stwarzają:
*deszczowa i jednocześnie ciepła pogoda
*podlewanie na liście (należy podlewać tylko ziemię)
*nadmierne podlewanie (pelargonie są zdrowsze, jeśli mają częściej za sucho, niż za mokro).