Ma kwiaty jak żółte lizaki. Pachystachys lutea to roślina doniczkowa. Długo i obficie kwitnie. Lubi kwaśną ziemię.
Inne nazwy: Lollipop, Pachystachys żółty, Złota Krewetka, Złota Świeca
Pochodzenie: Ameryka Południowa
Cechy: krzew
Pachystachys lutea to roślina doniczkowa. Nadaje się do uprawy w mieszkaniach oraz oranżeriach. Jest średnio trudny w uprawie.
Wysokość: 60-100 cm
Liście: zielone
Kwitnienie: maj – listopad (V-XI)
Pachystachys lutea kwitnie bardzo długo i obficie. Pełnia kwitnienia, gdy kwiatów jest najwięcej, przypada na lipiec (VII).
Kwiaty: białe, rurkowate wyrastające spośród żółtych przylistków
Kwiaty pachystachysów są uważane za żółte. Jednak w rzeczywistości to przylistki, a nie kwiaty. Prawdziwe kwiaty są białe, w kształcie rurek. Wyrastają spośród żółtych przylistków.
Przylistki układają się w dekoracyjne kwiatostany. Ich kształt przypomina lizaki albo – jak kto woli – świece czy krewetki.
W krajach anglosaskich potoczne nazwy pachystachysa nawiązują właśnie do kształtu kwiatostanów. Popularne są nazwy: Golden Candle (Złota Świeca), Lollipop (Lizak) oraz Shrimp plant (Roślina Krewetkowa).
Zapach: brak
Rozmnażanie: sadzonki pędowe i wierzchołkowe
Pachystachysy najlepiej ukorzeniają się od marca do kwietnia (III-IV). Sadzonki można sadzić od razu w ziemi w doniczkach lub ukorzenić najpierw w pojemniku z wodą i dopiero wtedy posadzić.
Ukorzeniają się dobrze, ale pod warunkiem, że w pomieszczeniu jest ciepło (co najmniej 20 stopni Celsjusza).
Cięcie: marzec (III)
Pachystachys szybko rośnie i po kilku latach uprawy osiąga tak duże wymiary, że ledwo mieści się na parapecie. Cięcie ogranicza jego wymiary, a poza tym kwiatów jest więcej.
Pachystachysy tnie się mocno (nawet 1/3 pędów). Wycina się także wszystkie pędy uschnięte.
Stanowisko: jasne, ale nie w pełnym słońcu
Bardzo dobrze rośnie np. za firankami.
Pachystachysy są ciepłolubne. Zimą preferują temperaturę od 18 stopni Celsjusza.
Ziemia: żyzna, przepuszczalna; odczyn od kwaśnego do lekko kwaśnego (pH 5-6)
Najlepsza jest ziemia do kwiatów kwasolubnych.
Przesadzanie: co roku
Pachystachysy najlepiej przesadzać wiosną od razu po przycięciu.
Podlewanie: latem – umiarkowane, zimą – oszczędne
Najlepiej podlewać wodą miękką, dzięki temu nie podwyższa się nadmiernie pH ziemi. Zimą – jeśli powietrze w pomieszczeniu jest suche – pachystachys lutea lubi zraszanie.
Nawożenie: co 2 tygodnie od marca do października (III-X)
Pachystachys lutea zasila się nawozami do lubiących kwaśne podłoże oraz uniwersalnymi do roślin doniczkowych kwitnących (można zamiennie).
Odporność na mróz: brak
Pachystachysy giną już w temperaturze poniżej 5 stopni Celsjusza.
Choroby i szkodniki: odporny
Pachystachys lutea ogólnie rośnie zdrowo.
Kłopoty może sprawiać zimą. Lubi bowiem wysoką wilgotność w powietrzu, co trudno zapewnić w mocno ogrzewanych mieszkaniach. Za suche powietrze jest powodem zasychania pędów, szczególnie najmłodszych.
Jeśli odczyn pH ziemi w doniczce jest za wysoki, pachystachys lutea ma żółknące liście (nie może przyswajać składników pokarmowych). W skrajnych przypadkach roślina zamiera. Dlatego trzeba pachystachysy sadzić w kwaśnym podłożu, a potem – przynajmniej od czasu do czasu – używać nawozów do kwiatów kwasolubnych.
Ze szkodników pachystachysy mogą atakować przędziorki.
Warto wiedzieć
- Do pachystachysa lutea jest podobny strzałkowiec grzechotkowy (Beloperone). Obie rośliny bywają mylone. Są ze sobą spokrewnione – należą do rodziny akantowate. Ich kuzynką jest m.in. jakobinia różowawa.
- W ciepłych krajach kwiaty pachystachysów lubią odwiedzać kolibry.