To okazała paproć o lekko przewieszających się liściach. Nefrolepis wyniosły Bostoniensis jest starą, amerykańską odmianą.
Inne nazwy: Nefrolepis wysoki Bostoniensis, Nephrolepis bostoniensis, Nephrolepis exaltata Bostoniensis, Paprotka Bostoniensis
Cechy: paproć
Jest łatwa w uprawie.
Wysokość: do 70 cm
Szerokość: do 100 cm
Kwitnienie: brak
Liście: zielone
Liście są wyjątkowo długie, lekko się przewieszają. Rozkładają się w szeroką rozetę. To okazała paproć.
Rozmnażanie (amatorskie): rozłogi i podział kęp
Cięcie: tylko pojedyncze liście
Liście nefrolepisów wykorzystuje się w bukietach oraz wiązankach.
Wycinać trzeba liście zasychające. Najczęściej tak się dzieje zimą, jeśli paproć jest uprawiana w pokoju mocno ogrzewanym.
Stanowisko: półcień
Zimą najlepiej rośnie w słabo ogrzewanych pomieszczeniach, gdzie temperatura wynosi około 15 stopni Celsjusza.
Ziemia: żyzna, przepuszczalna, lekka wilgotna; odczyn kwaśny (pH 4,5-5,5)
Przesadzanie: co 1-2 lata
Dobry termin to wiosna – od kwietnia do czerwca (IV-VI).
Podlewanie: umiarkowane
Zimą, jeśli powietrze w mieszkaniu jest suche, warto go zraszać.
Ziemia w doniczce powinna być stale lekko wilgotna, ale nie mokra. W podstawce nie powinna stać woda.
Nawożenie: co 2 tygodnie od kwietnia do września (IV-IX)
Polecane są specjalne nawozy do paproci.
Odporność na mróz: brak
Choroby i szkodniki: odporna
Nefrolepisy wyniosłe źle znoszą zimowanie w za suchych, mocno ogrzewanych mieszkaniach. Ich liście wtedy schną i opadają.
To mało wymagająca paproć.
Warto wiedzieć
- Nefrolepis wyniosły Bostoniensis to odmiana okryta w XIX wieku w USA.
Oto informacja na ten temat oraz fotografia zamieszczona w „Ogrodniku” z 1927 roku:
„[…] jest pierwszą odmianą z dubeltowym ulistnieniem i była w roku 1899 w Zakładzie Ogr. R Piersoni Comp. W Tarytown N.-Jork odkryta przez jednego z pomocników, który miał polecenie oczyszczania zepsutych liści”.
