Mają wielkie kwiaty najczęściej w białym kolorze. Lilie mieszańce longiflorum wywodzą się od lilii długokwiatowych. Od ponad 100 lat są hitem w kwiaciarniach.
Inna nazwa: Lilie wielkanocne
Lilie mieszańce longiflorum to duża grupa kwiatów pochodzących od lilii długokwiatowych (Lilium longiflorum).
Pochodzenie: Azja (Japonia)
Wysokość: 50-100 cm (w zależności od odmiany)
Kwitnienie: lipiec – sierpień (VII-VIII)
Nadają się do pędzenia, np. na Wielkanoc.
Kwiaty: białe, białoróżowe, różowe; pojedyncze
Najpopularniejszy jest kolor biały.
Zapach: od delikatnego po mocny
Liście: zielone
Zastosowanie: rabaty, pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, uprawa w donicach, bukiety, dekoracje okolicznościowe (na specjalne okazje)
Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień
Lubią mieć korzenie w lekkim zacienieniu, tak aby cebule nie nagrzewały się od słońca. Nie znoszą stanowisk zalewanych wodą, np. w obniżeniach terenu.
Gleba: przeciętna lub żyzna, próchnicza; odczyn od kwaśnego do lekko kwaśnego (pH 5,5-6,5)
Bardzo lubią ściółkowanie, np. korą, przez cały rok. Ściółka chroni cebule przed nagrzewaniem latem oraz przemarzaniem zimą.
Podlewanie: umiarkowane
Lepiej podlewać za mało, niż za dużo.
Nawożenie: wiosna
Mieszańce lilii longiflorum nawozi się co 2 tygodnie od kwietnia (IV) do zakwitnięcia. Najlepsze są nawozy do kwiatów cebulowych lub roślin kwitnących. Na pierwszą dawkę można też wybrać siarczan amonu.
Przesadzanie: co 3-4 lata
Rozmnażanie: cebulki (całe oraz ich pojedyncze łuski)
Mogą być również rozmnażane z nasion. Tak wyhodowane rośliny zakwitają zwykle już po 2-4 latach.
Sadzenie: druga połowa kwietnia (IV) oraz od 15 września do 15 października (IX-X)
Uwaga! Mieszańce lilii longiflorum lepiej sadzić jesienią niż wiosną.
Cebulki można ewentualnie przechować w pomieszczeniu suchym, w temperaturze około 4 stopni Celsjusza, przesypuje np. trocinami.
Odporność: dobra
Mogą ginąć w czasie zimy. Powodem zwykle jest nadmiar wilgoci z topniejącego śniegu, rzadziej – duży mróz. Dlatego lilii nie należy sadzić w miejscach, gdzie zbiera się woda, np. przy rynnach, w obniżeniach terenu, w rowach. Konieczne jest też ściółkowanie.
Mieszańce lilii longiflorum bywają atakowane przez choroby wirusowe oraz grzybowe (fuzarioza, penicylioza, szara pleśń, zgnilizna cebul).
Ze szkodników uciążliwe są poskrzypka liliowa (jej larwy zjadają liście) oraz ostępka lilianka (larwy żerują w pąkach lilii).
Rzadziej występujące szkodniki to mszyce, myszy, nornice, wciornastek liliowiec, ślimaki.
Ciekawe odmiany lilii mieszańców longiflorum
- Nellie White – biała; wysoka
- White American – biała; wysoka
Ciekawostki
- W Polsce lilie longiflorum uprawiane są od XIX wieku. W 1880 roku pisał o nich „Ogrodnik Polski”.
- Mieszańce lilii longiflorum od ponad 100 lat są poszukiwanym kwiatem na specjalne okazje, np. śluby.
- W styczniu 1891 roku w Londynie odbyła się licytacja cebulek m.in. tych lilii. W ciągu dwóch dni sprzedano ich 15.000 sztuk. Chętnych było mnóstwo. Aukcję opisał „Ogrodnik Polski” w 1894 roku.
- Do lat 40. XX wieku większość cebulek tej wspaniałej lilii pochodziła z Japonii. Gdy Japończycy zaatakowali amerykański Pearl Harbour w 1941 roku, jej światowa uprawa się załamała. Nadal jednak był to kwiat bardzo poszukiwany. Jego ceny wzrosły.
- Obecnie krzyżówki lilii longiflorum są chętnie kupowane m.in. w USA w okolicach Wielkanocy (to kwiaty nadające się do pędzenia). Stąd ich popularna nazwa – Lilie wielkanocne.
- W naturze lilia długokwiatowa (Lilium longiflorum) rośnie m.in. w Japonii. Odkrył ją Carl Peter Thunberg (1743-1828) – słynny szwedzki botanik i lekarz. Prawie od razu stała się światowym hitem. Była kwiatem arystokracji.
- Lilie longiflorum tworzą krzyżówki międzygatunkowe. To m.in. mieszańce LA (lilie longiflorum x lilie azjatyckie) oraz mieszańce LO (lilie longiflorum x lilie orientalne).