Grusza Żyfardka – uprawa, odporność, zapylacze

Jej owoce są bardzo smaczne i słodkie. Grusza Żyfardka to stara odmiana. Lubi rosnąć obok stawów. Dojrzewa w połowie sierpnia lub wcześniej.

Grusza Żyfardka – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Beurre Giffard, Giffard`s Butterbirn

Pochodzenie: przed 1825 rokiem (Francja)

Dojrzewanie: sierpień (VIII)

Zwykle grusza Żyfardka dojrzewa w połowie sierpnia (VIII). Przy dobrej pogodzie pierwsze owoce są gotowe czasem już pod koniec lipca (VII).

Gruszki Żyfardki źle się przechowują. Trzeba je szybko zjadać.

Owoce: duże i średniej wielkości (długość około 9 cm); mają kształt lekko wydłużony; skórka cienka, żółtozielona, z licznymi rdzawymi plamkami oraz lekkim, rdzawoczerwonym rumieńcem; miąższ żółtobiały, soczysty, bardzo smaczny, miękki, bardzo słodki, lekko korzenny i kwaskowy

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo

Gleba: przeciętna, wilgotna, najlepiej z dodatkiem gliny; najlepiej lekko kwaśna (pH 6,2-6,7)

Grusza Żyfardka jest niewybredna co do żyzności gleby. Źle rośnie, jeśli ma za sucho. To odmiana wyhodowana nad jeziorem! Lubi wilgoć.

Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień

Drzewo osiąga średnie rozmiary. Owocuje obficie, ale nie zawsze co roku.

Oporność: średnia na mróz, dobra na choroby

Zapylacze: Bonkreta Williamsa, Diuszesa Wczesna, Krzywka

Ciekawostki

Grusza Żyfardka pochodzi z ogrodu świętego Mikołaja w Angers we Francji. Odkrył ją tam Nicolas Giffard – na jego cześć otrzymała nazwę. Najprawdopodobniej była to samosiewka.

Ogród świętego Mikołaja w Angers ma specyficzny klimat. Jest położony wokół sztucznego jeziora utworzonego po kopalni kamienia z X wieku. Z tego kamienia zbudowano pobliskie opactwo. Było to wotum dla Boga za uratowanie życia na morzu ówczesnemu hrabiemu z tych terenów. Grusza Żyfardka najlepiej rośnie, gdy ma „stawową” wilgoć.