Ma duże, pyszne owoce. Grusza Diuszesa Williamsa to stara odmiana sprzed co najmniej 1820 roku. Trochę kapryśna. Lubi glebę żyzną z domieszką gliny.

Grusza odmiany Diuszesa Williamsa – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. W Polsce jest też znana jako Księżna Williamsa.

Inne nazwy: De Pezenas, Des Eparonnais, Duchesse d`Angouleme de Williams, Duchess Pitmaston, Herzogin von Angouleme, Księżna Williamsa

Pochodzenie: przed 1820 rokiem (Francja)

Dojrzewanie: październik (X)

Owoce: bardzo duże (długość 9-10 cm); zielonożółte, w lekko rdzawe plamki; skórka lekko szorstka, średniej grubości; ogonek gruby; miąższ biały, bardzo miękki, masłowy, bardzo smaczny, lekko pikantny

Przeznaczenie: owoce deserowe, najlepsze do jedzenia na surowo

Gleba: żyzna, najlepiej lekka, ale z domieszką gliny

Grusza Diuszesa Williamsa rośnie intensywnie. Jest długowieczna.

Stanowisko: słoneczne, zaciszne

Odporność: dobra, ale młode drzewka dość wrażliwe na mróz (trzeba je zabezpieczać na zimę); ta odmiana bywa atakowana przez parcha

Ciekawostki

Grusza Diuszesa Williamsa została wyhodowana z siewki we Francji przed 1820 rokiem (wtedy pierwszy raz wydała owoce). Jej hodowca to A.F. Audusson.

Grusza-matka odmiany Diuszesa Williamsa uschła w 1862 roku. Ponoć miała 100 lat.

Na przełomie XIX i XX wieku zalecano sadzenie Diuszesy Willimsa na lekkiej glebie. Z takiego drzewa owoce uważano za najsmaczniejsze.

Jedna z jej francuskich nazw – Duchesse d`Angouleme de Williams, została tej odmianie nadana na cześć Marii Teresy Charlotty Burbon (1778-1851) – najstarszej córki króla Francji Ludwika XVI, a zarazem praprawnuczki polskiego króla Stanisława Leszczyńskiego. Od słowa „Duchesse” wywodzi się polska nazwa – Diuszesa.

Grusza Diuszesa Williamsa dojrzewa mniej więcej miesiąc później niż Diuszesa Wczesna. Owoce obu są pyszne. Na przełomie XIX i XX wieku bardziej popularna była Diuszesa Wczesna. Najprawdopodobniej dlatego, że jest mniej wybredna.