To stara odmiana z początku XIX wieku. Grusza Bera Hardego jest dość wymagająca, kapryśna lecz ciągle uprawiana. Ma smaczne, deserowe owoce o ciekawym, winnym smaku.

Grusza Bera Hardego - pochodzenie, czas dojrzewania, smak i wygląd owoców, wymagania, inne nazwy — Grusza odmiany Bera Hardego – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Bera Hardy, Beurre Hardy, Gellert`s Butterbirne, Gellerts Butterbirne, Hardy

Pochodzenie: początek XIX wieku (Francja)

Dojrzewanie: październik (X)

Gdy lato jest słoneczne, gruszki Bery Hardego mogą zacząć dojrzewać już w końcu września (IX).

Owoce: duże (długość 8-10 cm); zielonożółte z licznymi, nieregularnymi rdzawymi plamkami; skórka gruba, szorstka; miąższ żółtobiały, soczysty, masłowaty, lekko kwaskowaty, winny

Przeznaczenie: świetna odmiana deserowa, do jedzenia na surowo

Gleba: żyzna, lekko wilgotna

Słabo owocuje na glebach piaszczystych, suchych i kwaśnych.

Stanowisko: słoneczne, zaciszne

To odmiana wrażliwa na silny wiatr – podczas wietrznej pogody owoce mają tendencję do opadania. Dlatego powinna być zawsze sadzona miejscach osłoniętych od wiatru.
Drzewo rośnie silnie. Prowadzone jako niskie, mniej jest narażone na przedwczesne strącanie gruszek przed wiatr.

Odporność: dość dobra; młode drzewka mogą przemarzać (najlepiej je okryć na zimę)

Ciekawostki

Bera Hardego to dość kapryśna grusza. Tak o niej pisał prof. Edmund Jankowski w książce „Sad i ogród owocowy” z 1911 roku: „Na grzybka nieczuła, ale trudno wiąże, zwłaszcza w ziemiach bielicowatych”. Mimo tego Bera Hardego to odmiana, którą jeszcze w XXI wieku można kupić.

Bera Hardego jest starą odmianą francuską wyhodowaną na początku XIX w.

Do 1860 roku nazywano ją Berą Gellera – ku czci słynnego poety niemieckiego Christiana Furchtegotta Gellera (1715-1769). Potem przyjęła się nazwa Bera Hardego – na cześć M.Hardego, który był dyrektorem Ogrodu Luksemburskiego w Paryżu.

Grusza Bera Hardego ma zdolność łatwego zrastania się z innymi odmianami grusz, a także z pigwą. Dlatego stosuje się ją na podkładki pośrednie dla tych grusz, które takiej właściwości nie mają.