Doskonała, deserowa gruszka zimowa. Grusza Bera Liegela to stara odmiana prawdopodobnie z Czech. Jest odporna na mróz lecz wrażliwa na parcha.

Grusza Bera Liegela – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. W Polsce znana jest także jako Bera Ligla i Ligla Masłówka.

Inne nazwy: Bera Ligla, Bera Liegla, Beurre dHiver de Liegel, Bischof Milde, Bichofs-Birne, Colomas Kostliche Winterbirnebutterbirne, , Furst Schawrzenberg, Graf Sternbergs Winter Liegels Winterbutterbirne, Herzogin Carroline Amalia, Ligels Butterbirne, Ligla Masłówka, Unique Masque, Supreme Coloma, Weinhuberin, Winterhuberin, Wintermuskateller

Pochodzenie: przed 1782 rokiem (prawdopodobnie Czechy)

Dojrzewanie: listopad-grudzień (XI-XII)

Gruszki Bera Liegela zbiera się w październiku (X). Do jedzenia nadają po co najmniej 2-3 tygodniach leżakowania w chłodzie (np. w lodówce, piwnicy).

Owoce: średniej wielkości (długość około 7 cm); lekko okrągłe; skórka jasnożółta, z lekkim rumieńcem od słońca; miąższ żółtobiały, bardzo smaczny, masłowy

Przeznaczenie: deserowe (do jedzenia na surowo), do ciast, deserów

Gleba: przeciętna; idealna jest ziemia lekko kwaśna (pH 6,2-6,7)

Grusza Bera Liegela jest tolerancyjna co do ziemi. Rośnie nawet na piasku, ale jeśli nie ma za sucho. Lepiej plonuje, gdy ziemia żyzna i lekko wilgotna.

Stanowisko: słoneczne

Grusza Bera Liegela nie może być wciśnięta między inne drzewa. Jej liście powinny szybko wysychać po deszczu (ze względu na małą odporność na parcha).

Oporność: dobra na mróz, słaba na parcha

Ogólnie grusze Liegela rośną zdrowo, ale – szczególnie w deszczowe lata – są atakowane przez parcha.

Słaba odporność na parcha to wada tej bardzo smacznej odmiany. Prosty sposób na zapobieganie tej chorobie to systematyczne grabienie opadłych liści spod grusz. Grzyb wywołujący parcha zimuje właśnie w opadłych liściach. Liście grusz można kompostować lub wyrzucać poza ogród.

Grusza Liegela powinna być także systematycznie cięta, by korona była luźna (liście szybciej wysychają po deszczu).

Zapylacze: Bonkreta Williamsa, Generał Leclerc, Patawinka

Ciekawostki

Grusza Bera Liegela ma nieznane pochodzenie. Najprawdopodobniej to czeska odmiana. Była znana już w 1782 roku. Jej odkrycie przypisuje się hrabiemu Colom, ale miało to być w Belgii.

Pod koniec XIX wieku grusza odmiany Bera Liegela była bardzo popularna zwłaszcza w północnych Czechach. Dziś także jest spotykana w Czechach oraz m.in. Niemczech, Belgii, Wielkiej Brytanii.

W Polsce grusza Bera Liegela to obecnie rzadkość. Na przełomie XIX i XX wieku była spotykana np. w sadach szkolnych. Uważana była za jedną z najlepszych gruszek zimowych.

Nazwa Bera Ligiela pochodzi od nazwiska Liegel. Upamiętnia Georga Liegela (1777-1862) – słynnego austriackiego pomologa, farmaceutę oraz kolekcjonera roślin sadowniczych. Szczególnie pasjonowały go drzewa owocowe pestkowe.

O innych starych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Sadownictwo gospodarskie”, Władysław Tyniecki, 1912 rok
*„Ogród szkolny”, Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*”Dwupostaciowość gruszek”, Edward Janczewski, 1898 rok
*”Deutsche Pomologie”, Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok

Publikacja ryciny gruszki Bera Liegela z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii