Grusza Koci Łeb – uprawa, odporność, zapylacze

Bardzo stara odmiana odkryta w 1665 roku w ogrodzie króla Francji Ludwika XIV. Grusza Koci Łeb ma owoce doskonałe na gruszecznik i przetwory.

Grusza Koci Łeb – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Abbé Mongein, Baby, Bell Pear, Best des Marais, Bon Chrétien d’Amiens, Bonkerpeer, Cadillac, Catillac, Cotillard, Citrouille, Florusheij-peer, Grand-Mogol, Grand Monarque, Gratiole Ronde, Grote Monarch, Grote Mogol, Grote Tamerlan, Gros-Gilot, Grosser Katzenkopf, Harm Harkes Peer, Kocie Łby, Kotylak, Monstrueuse de Landes, Poire de Livre, Ronde Winter-Gratiole, Teton de Venus

Pochodzenie: przed 1665 rokiem (prawdopodobnie Francja)

Dojrzewanie: od listopada (XI) do późnej wiosny następnego roku

Owoce: duże (długość i szerokość po około 9-10 cm); pękate, przypominające kocie łby (kamienny bruk); skórka najpierw zielona z rdzą, a w miarę dojrzewania owoców zielonożółta, często z rumieńcem od słońca; miąższ biały, gruboziarnisty, soczysty

Przeznaczenie: na gruszecznik, przetwory, kompoty, do ciast i suszenia

Gruszki Koci Łeb są nie do jedzenia na surowo tuż po zerwaniu z drzewa. Muszą poleżeć w chłodzie. Ta odmiana świetnie się przechowuje. Uważana jest za najlepszą na gruszecznik i doskonałą w różnego rodzaju daniach.

Gleba: piaszczysta, najlepiej z dodatkiem gliny

Stanowisko: słoneczne, osłonięte

Grusze Koci Łeb nadają się do prowadzenia przy murach i w szpalerach. Mogą być mocno cięte.

Grusza Koci Łeb rośnie silnie, ma koronę średniej wielkości. Owocuje obficie, także jako bardzo stare drzewo.

Odporność: dobra

Grusza Koci Łeb w młodym wieku powinna być zabezpieczana przed mrozem, bo może przemarzać.

To odmiana zdrowo rosnąca, odporna na choroby.

Zapylacze: Bera Bosca, Bera Hardego, Faworytka, Krzywka, Salisbury

Ciekawostki

Grusza Koci Łeb to jedna z najstarszych odmian grusz uprawianych na świecie. Na pewno rosła w ogrodzie przy Pałacu w Wersalu za czasów króla Ludwika XIV (1638-1715). To oznacza, że jej gruszki trafiały na królewski stół.

W 1665 roku grusza Koci Łeb, która rosła w ogrodzie Ludwika XIV, została opisana w książce „Le Jardinier Francois”. Napisał ją Nicolas de Bonnefons.

Grusza Koci Łeb jest uważana za najlepszą na gruszecznik.

Przez wieki gruszka Koci Łeb była jedną z najbardziej cenionych odmian. Dziś jest rzadka. To bowiem grusza typu zimowego, na przechowanie i przetwory. Dziś mało kto ma piwnicę do przechowywania owoców i robi przetwory na zimę.