To stara odmiana sprzed 1858 roku. Grusza Amanlisa rośnie zdrowo. Ma pyszne, rozpływające się w ustach owoce. Kiedyś sadzono ją w ogrodach szkolnych, bo gruszki Amanlisy były przysmakiem dzieci.

Grusza odmiany Amanlisa – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. — Grusza odmiany Amanlisa – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883 (ze zborów biblioteki Wageningen UR).

Inne nazwy: Amanlis, Amanlis Butterbirn, Amanlis Butterbirne, Beurre d Amanlis, D`Albert, Hubard, Poire Amanlis, Wilhelmine

Pochodzenie: przed 1858 rokiem (Francja)

Dojrzewanie: wrzesień (IX)

Owoce: duże i średnie (długość 8-9 cm); ładny, gruszkowaty kształt (czasami lekko niekształtny); zielone z lekkim rumieńcem i rdzawymi plamkami; skórka lekko szorstka, miąższ biały, bardzo soczysty, smaczny, miękki, lekko korzenny i kwaskowaty

Przeznaczenie: odmiana deserowa, świetna do jedzenia na surowo, ale także do suszenia

Owoce nadają się tylko do krótkiego przechowywania (w chłodzie, maksymalnie do października). Nie można ich także transportować (są zbyt miękkie).

Gleba: najlepsza jest piaszczysta; na glebach ciężkich owoce Amanlisy są wodniste

Stanowisko: koniecznie słoneczne; najlepiej osłonięte od wiatru (silny wiatr może przedwcześnie strącać owoce)

To odmiana wrażliwa na brak słońca. Owoce z zacienionego drzewa nie mają rumieńców, są koloru trawy i mniej smaczne.

Odporność: dobra, ale młode drzewka mogą przemarzać (trzeba je zabezpieczyć na zimę)

Amanlisa rośnie zdrowo i szybko, obfituje obficie, ale czasami co drugi rok. Bywa atakowana przez choroby grzybowe, ale radzi sobie z nimi bez chemii. Drzewo jest rozłożyste.