Kwitnie cały rok. Antigonon cienkoogonkowy to pnącze do uprawy w donicach i oranżeriach. Często jest nazywany różą meksykańską.
Inne nazwy: Antigonon leptopus, Antigonon wiechowaty, Róża meksykańska, Róża z Mayito
Antigonon cienkoogonkowy należy do rodziny rdestowatych. Spokrewniony jest z takimi roślinami jak rabarbar, rdest, rdestowiec, rdestówka.
Pochodzenie: Ameryka Południowa i Ameryka Środkowa (m.in. Meksyk)
Cechy: pnącze wieloletnie (bylina)
W polskim klimacie antigonon cienkoogonkowy nadaje się tylko do uprawy w donicach oraz oranżeriach. Wytrzymuje tylko małe przymrozki.
Potrzebuje podpór. Jego długie pędy można też rozpinać np. na kratkach lub wokół okien.
Długość: do 300 cm
W ciepłych krajach antigonony dorastają do 15 m. Dolne części łodygi drewnieją.
Kwitnienie: cały rok
Najwięcej kwiatów jest od wiosny do jesieni.
Kwiaty: różowe (najczęściej) lub białe (rzadko)
Kwiaty antigononów są zebrane w kwiatostany o długości do 20 cm. To piękne kwitnące pnącze.
O kwiatach antigononów tak pisał Edmund Jankowski w książce „Kwiaty naszych mieszkań” z 1880 roku:
„Kwiaty wychodzą kupkami w kątach liści zwykle bywają różowe, lecz barwa ta przybiera rozmaite odcienie, stosownie do wieku. Ponieważ kwitną tak obficie, że kwiaty przykrywają całą roślinę, ztąd meksykanie nazywają Antigonon — Różą z Mayito bo zresztą kwiatki bynajmniej do róż nie są podobne. Botanik Seeman który tę roślinę odkrył, gdy ją pierwszy raz ujrzał, miał wykrzyknąć, iż jest ona najpiękniejszą, jaką mu się zdarzyło widzieć”.
Botanik, o którym jest mowa w książce, to Berthold Carl Seemann (1825-1871) – niemiecki botanik, który komponował także muzykę i pisał sztuki teatralne. Zbierał rośliny w Ameryce Południowej.
Liście: zielone
Opadają na zimę, ale jeśli roślina ma zbyt zimno i za sucho.
Ziemia: przeciętna lub żyzna; odczyn od lekko kwaśnego do zasadowego (pH 6,1-7,8)
To pnącze mało wymagające co do podłoża.
Przesadzenie: co 2-3 lata na przełomie zimy i wiosny
Nawożenie: od kwietnia do sierpnia (IV-VIII); co 1-2 tygodnie
Polecane są nawozy do roślin kwitnących lub pnączy.
Podlewanie: latem – umiarkowane, a zimą – oszczędne
Stanowisko: słoneczne; ale nie w prażącym słońcu
Zimą powinien mieć zapewnioną temperaturę 16-20 stopni Celsjusza.
Cięcie: przez cały rok kwiaty na bukiety
Rozmnażanie: sadzonki i odkłady
Oto porada Edmunda Jankowskiego na temat antigonona z książki „Kwiaty naszych mieszkań” z 1880 roku:
„Doniczki obszerne, dobra ziemia normalna, z piaskiem, dostatecznie odsączona. Rozmnażają się z sadzonek pod szkłem lub z odkładów. Tą ostatnią drogą — łatwo”.
Wytrzymałość na mróz: do -60C
Część nadziemna zamiera już w temperaturze 00C. Przymrozki potrafi przetrwać część podziemna.
Choroby i szkodniki: dość odporny
Jeżeli choruje, to zwykle z powodu błędów w uprawie. Najczęściej powodami są zbyt wysoka temperaturą zimą i jednocześnie brak naturalnego światła.
Warto wiedzieć
- W Polsce antigonony były najbardziej popularne w drugiej połowie XIX wieku.
- W Ameryce Południowej i Ameryce Środkowej antigonon to roślina jadalna. Dania przyrządza się z jego bulwiastych korzeni. W medycynie ludowej robiono z niego preparaty na katar.